بررسی نسبت غلامحسین ساعدی با ادبیات اقلیت با تمرکز برمجموعه داستان عزاداران بیل و نمایشنامه ی چوب به دستان ورزیل

مسیله ی اصلی این مقاله بررسی رابطه ی آثار غلامحسین ساعدی با مبحث ادبیات اقلیت است، ادبیات اقلیتی که ژیل دلوز و دوست روانکاوش فلیکس گتاری از آن سخن گفتهاند.آن دو در کتاب کافکا به سوی ادبیات اقلیت مفهوم فوق الذکر را پیش کشیده و اظهارداشته اند که ادبیات اقلیت همانا ادبیاتی است که یک اقلیت در زبان اکثریت به وجود میآورد. دلوز و گتاری کافکا را نماینده عینی و آثار او را نمونه کاملی از ادبیات اقلیت به حساب میآورند. در این مقاله سعی بر آن شده تا ویژگی هایی از آن را نام برده و تعریفی نیز ارایه شود و نشان داده شود که آیا آثار غلامحسین ساعدی را میتوان در چهارچوب ادبیات اقلیت قرایت کرد. مقاله در مقدمه به معرفی دلوز و ارتباط آثارش با ادبیات می پردازد و در ادامه ادبیات اقلیت و چیستی آن را مورد بررسی قرار میدهد . در پایان رابطه ی آثار ساعدی، خصوصا عزاداران بیل و چوب به دستان ورزیل را با ادبیات اقلیت بررسی میکند.

کلیدواژه ها:

ژیل دلوز ، ساعدی ، ادبیات اقلیت