بررسی استعاره در شعر سیدعلی صالحی (شعر گفتار) با تکیه بر نظریه زبان شناختی ویتگنشتاین

پژوهش حاضر تحت عنوان: بررسی استعاره در شعر سیدعلی صالحی (شعر گفتار) با تکیه بر نظریه زبانشناختی ویتگنشتاین ، در نظر دارد شاخصه های شعر گفتار – که در دهه شصت مشخصا به واسطه تاملات ذوقی و فکری سیدعلی صالحی دردفتر شعر و ادبیات معاصر ایران ثبت و به جریانی شناخته شده مبدل گردید – را احصا کرده و با نگاهی به نظرات ویتگنشتاین مبنی بر اعتبار و ارزش نشانه ها (واژگان) در قالب متن و تحلیل آنها به شکلی انداموار، میزان نوآوری و تاثیرگذاری سپید سروده های سیدعلی صالحی را در بازخوانی دفترهای شعری او یعنی: گزینه اشعار و زیارتنامه مرغ سحر و همخوانی دختران خردادماه ارایه نماید. آنچه در این جستجو قابل بیان بوده آن است که: شعر گفتار بر مبنای جامعه پژوهشی این تحقیق، آمیزهای است از سادگی و صمیمیت و بیانی رمزآلود. آنچه شعر گفتار را با همه سادگی صرفی و نحوی اش چالش انگیز میکند، بیش از هر چیز استعاره است. استعاره ( عمدتاتشخیص) در این شعر با الهام – خودآگاه یا ناخودآگاه- از عقیده ویتگنشتاین چیزی زاید یا عارض بر زبان نیست بلکه ذاتی آن است، بطوریه که اگر تشخص از زبان این شعر رخت بربندد، پیکره معانی به کلی از هم خواهد گسیخت.

کلیدواژه ها:

استعاره ، شعرگفتار ، سیدعلی صالحی ، ویتگنشتاین