مروری بر کاربرد تحلیل پوششی داده ها در پایداری

مفهوم پایداری ناشی از بومی شناسی است و به گونه ای است که سیستم خواص اساسی خود را حفظ می کند و جمعیت آن به طور طبیعی می تواند افزایش یابد. به طور کلی تر، پایداری بیانگر استقامت سیستم ها و فرآیندها است. در سال 1987 توسعه پایدار به عنوان یک الگوی رشد اقتصادی سازگار و اجتماعی قابل قبول در کمیسیون براندتلند (Brundtland) مطرح شد. به طور رسمی به عنوان کمیسیون جهانی در مورد محیط زیست و توسعه نامگذاری شد. از آن به بعد، هزاران طرح در سطوح محلی، ملی و جهانی در تلاش برای رسیدگی به جنبه های مختلف پایداری صورت گرفته است. از اوایل سال 2000، شرکت ها به دلیل افزایش تقاضا برای منابع طبیعی (آب تمیز، نفت خام، جنگلها، فلزات، نفت، و غیره) که عرضه آن همچنان در حال کاهش است؛ نگرانی هایی در مورد شیوه های غیر اخلاقی شرکتهای بزرگ و توسعه بازارهای نوظهور با محدودیتهای زنجیره تامین مطرح کردند [1]. تا کنون، ارزیابی پایداری به چهار موضوع عمده شامل: تصمیم گیری و مدیریت، حمایت، مشارکت و ایجاد نظم عمومی، تحقیق و تجزیه و تحلیل پرداخته است [2]. در ابتدا، ارزیابی پایداری عمدتا بر مسایل پاکسازی که فقط با ابعاد اقتصادی و محیط زیستی پوششی داده میشد؛ تمرکز داشت اما اخیرا بر روی چشم انداز سود خالص پایدار و پذیرش قوانین تجارت در میان ابعاد محیطی، اقتصادی و اجتماعی تمرکز دارد [3]. |