بررسی نگارگری دوره صفوی و مقایسه با نگارگری دوره های دیگر

هنر نگارگری ایران هنری آرمانی است. هنری است حاصل تلاش نگارگر ایرانی در به تصویرکشیدن آرمانهایی که مطابق با اعتقادات و باورهایش شکل گرفته و، از ورای توصیف و تصویرگری داستان ها و وقایع، از وجود جهان دیگری خبر می دهد که در مباحث عرفان و حکمت اسلامی آن را جهان مثالی نامیده اند. پرداختن به تزیینات در هنر نگارگری ایران مسیله ای است که شاید بتوان آن را یکی از ارکان اصلی هنر ایران بالاخص نقاشی دانست. نقوش مورد استفاده در هنر ایران اگر چه ساده یا بسیار پیچیده باشد، جزیی جدا نشدنی از این هنر به حساب می آید. این نقوش ریشه در هنر گذشته ایران داشته و پس از رشد و تکامل با اندک تفاوتی در دوره صفویه و دوره قاجاریه مورد استقاده قرار گرفت اند. شیوه بررسی، توصیفی- تحلیلی است و منابع مطالب و تصاویر به صورت کتابخانه ای گردآوری شده است. هدف از انجام این پژوهش، تلاش برای شناخت بیشتر نگارگری دوره صفوی در نگارگری سنتی ایران، عوامل تاثیرگذار برآن و شناخت تفاوت دیدگاه ها هنرمندان دراین خصوص در دوره های دیگر مدنظر است. بررسی روند نگارگری ایرانی را می توان نتیجه گرفت که در دوره صفویه نگارگر از رنگ تزیینی، نقش و فرمهای تزیینی بهره می برد اما در زمان قاجار و دوره های دیگر تجملات و زیور آلات تزیینی می باشد

کلیدواژه ها:

نگارگری ، دوره صفوی. قاجار