بررسی الگوهای هندسی باغ های ایرانی، هندی و اروپایی در جهت وصول به همنشینی با طبیعت در مهدهای کودک محور

امروزه با تغییر زندگی مردم و درگیری بیش از حد، اکثریت جمعیت جامعه با زندگی مدرن و ماشینی، شرایط رشد کودکان و شکل گیری شخصیت آنان به دید کارشناسان و روانشناسان کودک مناسب نیست، از این رو شاید طراحی های نو در جهت سازماندهی فضاها و مطلوبیت آن در قالب مهدکودک که داخل طبیعت بکر باشند راه کار مناسبی جهت تحقق مسیله پرورش اصولی کودکان باشد. مهدباغ مجموعه ای است از فعالیت های علمی، فرهنگی و هنری که به منظور شکوفایی استعدادهای کودکان تاسیس می شود و در آن دست کودکان باز گذاشته می شود تا از طریق تجربه مستقیم و تعامل با طبیعت، همسالان و مربیان خود با استفاده از شیوه های موثر فراگیر به ویژه از طریق دیدن، شنیدن، لمس و بازی کردن به اکتشاف و جستجو در خود و جامعه در محیطی بکر که مطابق با استانداردهای محیط های کودک محور می باشد، بپردازند. به دلیل گرایش ذاتی و فطری انسان ها در تعامل با طبیعت و تاثیرات قابل توجه ارتباط با طبیعت در روح و جسم آدمی، بشر همواره به دنبال ایجاد رابطه ای منطقی و مناسب میان فضای درون و طبیعت بیرون بوده است. امروزه نیاز جسمی و روحی انسان به برقراری ارتباط با طبیعت موجب گردیده که در همه جوامع، طبیعت به مثابه میراث فرهنگی تلقی شود؛ از اینرو باغ ایرانی به عنوان نمونه متعالی از منظر ایران و در مقایسه با باغ های هندی و اروپایی، تصویر باورهای انسانی در بطن تاریخ است که علی رغم ناملایمات، همچنان به عنوان الگویی موفق از آن یاد می شود، اما از آنجایی که در طراحی فضاهای ویژه کودکان مانند مهدباغ ها در ایران به تاثیر کیفیت فضای معماری در پرورش خلاقیت کودکان و طراحی طبیعت توجه نشده است و سرشت درهم تنیده مسایل محیطی، با موضوع محیط متناسب کودکان برخوردی ابتدایی داشته اند. بنابراین تغییر رویکرد این برنامه ها از مواجهه صوری با موضوع متناسب سازی به سمت رویکردی یکپارچه و کل نگر در فرآیند متناسب سازی محیط برای حضورپذیری کودکان و والدین احساس می شود. لذا، در مقاله حاضر با روش توصیفی- تحلیلی و استفاده از منابع کتابخانه ای و اسنادی به شناسایی فاکتورهای تاثیرگذار باغ در ارتقاء خلاقیت، تعاملات اجتماعی و تناسب آن با نیازهای جسمانی کودکان پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

کودک ، رشد ، طبیعت ، باغ ایرانی ، باغ هندی ، باغ اروپایی ، مهدباغ