بررسی هویت در سکونت گاه های غیر رسمی( نمونه ی موردی: سکونت گاه های غیر رسمی در تبریز)

سکونتگاه های غیررسمی به عنوان پدیده ای با ابعاد کالبدی، اجتماعی، اقتصادی و فضایی گسترده، معلول شهرنشینی مدرن و گفتمان پیشرفت در عصر روشنگری است که الگوی توسعه پایدار شهری را به چالش می کشد. اسکان غیر رسمی، پدیده ای است نابهنجار، که نسبت به بافت متداول شهر مشاهده می شود. در دهه های اخیر، رشد و گسترش سکونتگاه های غیر رسمی در اطراف شهرهای بزرگ، مشکلات اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی را به همراه داشته که در نهایت باعث بروزناپایداری الگوی توسعه شهری در کشورهای مذکور شده است .حاشیه نشینی به عنوان عدم تعادل فضایی توزیع جمعیت، مشکلات متعددی را برای کشور به وجود آورده است. هدف این مقاله بررسی هویت در سکونت گاه های غیر رسمی می باشد. انسانها در زندگی روزمره با هویت سازی، خود را از دیگران متمایز میسازند و بین خود و دیگری تمییز قایل میشوند. مکان نیز با حضور انسان و فعالیتهای وی هویت پیدا می کند. یکی از مسایل شهرها و مخصوصا در اینگونه سکونت گاه ها، بحث هویت شهری است. کم توجهی به ابعاد و عوامل هویت بخش در این سکونتگاه ها، باعث ایجاد محیط هایی مصنوع و تهی از هویت انسانی می گردد. برای رسیدن به این موضوع ابتدا به بررسی هویت و مولفه های آن می پردازیم و سپس به تطبیق این مولفه ها درسکونت گاه های غیر رسمی می پردازیم. مهم ترین این بافت ها می توان به بخش هایی از شمال شهر، بخش غرب شهر، بخش جنوب شهر و بخش جنوب غربی شهراشاره نمود که با مکانیسم خاص خود، به سرعت در حال گسترش اند. درمقاله حاضراز تلفیقی از روش توصیفی و تحلیلی برای پژوهش استفاده شده است. داده های تحقیق از طریق مطالعات کتابخانه ای، مقالات علمی، مطالعات میدانی، تهیه پرسشنامه و مصاحبه با مدیران شهری و ارگان های شهرداری، فرمانداری و استانداری به دست آمده است. سپس اطلاعات به دست آمده با نرم افزار آماری spss تجزیه و تحلیل گردیده است. با استفاده از آمار و اطلاعات به دست آمده به این نتیجه می رسیم که نواحی نام برده شده دارای هویت نمی باشند.

کلیدواژه ها:

هویت ، سکونت گاه های غیر رسمی ، تبریز