بررسی فقهی اصل برایت و تفاوت آن با اصل عدم

در این مقاله اصل برایت در فقه و تفاوت آن با اصل عدم مورد بررسی قرار می گیرد. یافته ها نشان می دهد که موضوع اصل برایت در فقه اسلامی، بری بودن از تمامی تکالیفی است که مکلف در انجام آن دچار تردید شده است و عوض آن که این تکالیف اخلاقی باشد و یا حقوقی. مانند تردیدی که شخص در قبال دیون خویش دارد یعنی اگر در خصوص اشتغال و یا فراغت ذمه خود تردید کند اصل بر این است که ضمنه اش مبرا است. پذیرش اصل برایت در اکثر نظامات حقوقی، امری اجتناب ناپذیر بود به طوری که رسیدن به تعالی و کرامت روزی و معنوی انسان در گرو به کارگیری این اصل است زیرا هدف اساسی هر جامعه با تحقیق بخشیدن به عدالت به معنای واقعی آن است که برای تحقق آن چاره ای جز پذیرش اصول کلی ارزش های انسانی نیست. اصل عدم اینست که در آن حکم به عدم شیء معینی می شود و دلیل حجیت آن عقل است زیرا عقل می گوید: برای اثبات وجود هر امری باید دلیل اقامه کند و اگر دلیلی اقامه نشود، عقل حکم به عدم آن عوض می کند. اصل برایت در خصوص تکلیف است ولی اصل عدم اعم است از تکلیف و موضوعات بدون تکلیف. روش تحقیق در این مقاله توصیفی - تحلیلی و براساس مطالعات کتابخانه ای خواهد بود.

کلیدواژه ها:

اصل برایت ، عدم ، عقل ، شرط ، حجیت