زبان و فرهنگ عامه در غزل های شهریار

سید محمدحسین بهجت تبریزی (1٬285 - 1٬367 ه.ق) متخلص به شهریار از گویندگان بلندپایه آغاز و ماندگار در تاریخ ادبی ایران است که غزلسرایی اش (در حوزه شعر و هنر) و حشر و نشر هشت با توده های مختلف مردم (به لحاظ خلق و خو) او را از بسیاری گویندگان و هنرمندان متمایز می سازد. مردمی بودن و گرایش شهریار به اقشار مختلف جامعه - که ریشه در زندگی روستایی و سنتی خود در روزگار کودکی و نوجوانی 80 و - دیوان وی را به صورت منبع مناسب و قابل اعتنایی از عناصر زبان فولکلور و فرهنگ و سنن عمومی درآمده است. در این نوشتار کوشش بر آن است و چگونگی بازتاب فرهنگ و عناصر زبان آن در غزلیات شهریار و در نتیجه میزان گرایش وی به این عناصر ارجمند و پایبندی اش به پاسداشت آن ها شناسایی و بررسی گردد.

کلیدواژه ها:

توان شهریار ، عناصر فولکلوریک ، غزل ، فرهنگ عامه ، واژگان عامیانه