بررسی فضاهای شهری پیاده محور با رویکرد توسعه پایدار بعد از انقلاب صنعتی

حمل و نقل در کنار مسکن،کاروگذران اوقات فراغت، به عنوان یکی از چهارعملکرد اصلی شهر قلمداد می شود. بعد ازانقلاب صنعتی با افزایش خودروهای شخصی،آلودگی های محیطی برای رسیدن به توسعه ی پایدار شهری به موضوعپیاده محوری توجه ویژه ای شده است پیاده راهها قدیمی ترین صورت جابه جایی انسان هاست و پیاده روی از مهم ترینعوامل جهت مشاهده، فعالیت و ایجاد سرزندگی و پویایی در محیط است چراکه با قدم زدن در فضاهای شهری است کهتصویر ذهنی از شهر دریافت می شود . براساس مطالعات در جاکارتا پیاده محوری سی و هشت درصد سفرها را شاملمی شود و همچنان این مطالعه پیاده محوری را از بیست و یک روش متفاوت برتر دانسته است؛ لذا مقوله ی پیادهمحوری یکی از موارد قابل توجه در مسیله ی حمل و نقل و پایداری شهرهاست. از این رو هدف این مقاله مروری برمفهوم پیاده محوری و بررسی روند نظریات پیاده محوری در دهه های مختلف به خصوص بعد از انقلاب صنعتیمی باشد. روش تحقیق مقاله ی حاضر با بررسی منابع مختلف (مطالعه ی کتابخانه ای) و به روش تحلیلی از نظریاتمختلف است. این تحقیق نشان می دهد که توجه به اصل پیاده مداری در هر یک از دوران قبل از انقلاب صنعتی ، شروعانقلاب صنعتی و بعد از آن تفاوت دارد. و در دوران پست مدرن با گذشت زمان توجه به مولفه های کیفی جای خود را بهمولفه های عملکردی داده است.

کلیدواژه ها:

حمل و نقل عمومی ، پیاده محوری ، پیاده محوری در دوران بعد انقلاب صنعتی ، توسعه ی پایدار شهری