جایگاه نوردرفرهنگ و معماری ایران و تجلی آن درانواع بازشوها

نور یکی از عناصر مهم در معنا بخشی به فضای معماری ایرانی محسوب می شود در معماری سنتی ایران، نور طبیعی که به عنوان تنها منبع روشنایی روز بوده که به تامین روشنایی محدود نشده و از نظر کیفیت بصری و زیبایی فضا نیز مورد توجه معماران بوده است. یکی از نمونه های خوب بازی نورپردازی طبیعی در معماری ایرانی را می توان در خانه های سنتی با فضاهای متفاوت آن یافت. وجود بازشوهای متنوع دیواری و سقفی در این نوع معماری شاهد این ادعاست. کاربرد سایه و نور با یکدیگر از جمله آثاری است که حسی عرفانی به فضا، به ویژه فضاهای مذهبی مانند مساجد می دهد. با در نظر گرفتن نور به عنوان مولفه اصلی فضا، این ترکیب جامع و کلی، همراه با فضاهای مجاور، شکل خاصی از سازمان یافتگی متمرکز شده را پدید می آورد که در آن سلسله مراتب، الگویی کلی به معنا می بخشد. در نظم ساختاری نور به عنوان هندسه موجود عرضه میشود و منافذ و روزنه ها را تحت اختیار خود در می آورد و نظم قاعده مندی را به فضا تحمیل میکند در حالی که لایه های پیچیده تری از ادراک را پدید میآورد. در معماری ایرانی مطالعه نور و رنگ بنا بر حجم و ساختار، همواره به عنوان بخش اصلی مراحل مختلف ساختمان و فهم آن در نظر گرفته شده است. این پژوهش کوششی است درراستای تبیین جایگاه نور در فضاهای اصلی معماری ایرانی اسلامی و نقش نور در عناصر مرتبط با نوردرمعماری سنتی ایرانی وبرررسی انواع بازشوها. روش تحقیق براساس روش توصیفی تحلیلی و با استفاده از اسناد کتابخانه ای و مقالات علمی و بررسی نظریات دانشمندان و نظریه پردازان مختلف است.

کلیدواژه ها:

نور ، معماری ایرانی ، بازشو ، عرفانی