بررسی دلبر و یار در ترانه های عامیانه بندری هرمزگان

بومی سرودها و ترانه های محلی همچون دیگر اشعار عامه، از لحظه پیدایش بشر اولیه در روح و جان مردم بوده و رشد و نمو یافته است. شعر جنوبی رنگی از درد و اندوه گرفتاری، رنج، اندوه، زحمت و کار دارد و درون مایه آن که رنگ خاک و عشق و زمین و فراق با خون عطش زده روستاییان جنوبی آمیزش عجیبی یافته است. در هرمزگان نیز، به مانند مناطق دیگر کشور از دیر زمان، موسیقی، ترانه و شعر وجود داشته است که در قالبهای گوناگون سروده و اجرا می شده است. ترانه های هرمزگان بازتاب رفتارهای اجتماعی و انسانی هرمزگانیان میباشد در این ترانه ها، غم ها، شادی ها، باورها، زادن و مردن حضور ژرفی دارد.یکی از عناصر اصلی ترانه های بندری دل و دلبر است.که هر شاعر و ترانه سرای هرمزگانی از این مقوله در شعرش بهره گرفته است. کاربرد این واژه در ادبیات فارسی نیز فراوان است. این مقاله به روش تحلیل محتوا و با استفاده از ابزار کتابخانه به بررسی دل و دلبر در ترانه های بندری هرمزگان می پردازد و معلوم می شود دل در شعر و ترانه های عبدالرحمن محب نسبت به دیگر شاعران هرمزگانی بسامد بیشتری دارد.

کلیدواژه ها:

ترانه عامیانه ، دل و دلبر ، هرمزگان