بررسی دل در ترانه های عبدالرحمن محب

فرهنگ و ادبیات عامه و شعر و سروده، میراث ماندگار گذشتگان کشور ماست که بایستی ابعاد گوناگون آن را شناسایی و حفظ کرد زیرا هویت فرهنگی و تاریخی اقوام و ملل یکی از شاخص های علمی ماندگار میباشد و پرداختن به آن از ضرورت های جامعه است از آنجا که شکاف بین نسلی روز به روز افزایش می یابد این پدیده باعث شده تا جوان امروزی برای بیان سوز درونی خویش به روش هایی متوسل شود که نتیجه آن فراموش شدن فرهنگ ادبی نسل گذشته و از بین رفتن سروده های محلی و اصطلاحات عامیانه است. در ادوار گذشته صاحبان فرهنگ ها ترانه را بهترین انیس و مونس خود می دانستند و در همه ی احوال زندگی چه در هنگام کار، استراحت، تاریکی شب، انتظار، ترس، ماتم و شادی و بر زبان جاری میسا ختند، اما متاسفانه این عصر به انسان امروزی مجال آن را نمی دهند که آن ترانه ها را به خاطر بسپارند و زمزمه نمایند؛ بنابراین برای حفظ این نغمه های دلکش و شیرین که جایی در صفحات دل ندارند باید بر دل صفحات آورده شود. یکی از ترانه سراهای هرمزگان عبدالرحمن محب است. این شاعر را باید شاعر دل امید چرا که در دیوان چاپ شده اش دل بسامد بالایی نسبت به دیگر واژه ها دارد این مقاله به روش تحلیل محتوا و با ابزار کتابخانه به بررسی دل در اشعار آن ترانه سرا میپردازد

کلیدواژه ها:

محب ، هرمزگان ، دل ، ترانه