بررسی تطبیقی ریالیسم جادویی در صدسال تنهایی مارکز و اهل غرق روانی پور

ریالیسم جادویی شیوه ای درداستان نویسی است که درآمریکای لاتین ظهور کرد و با رمان صدسال تنهایی به شهرت جهانی رسید و نویسندگان بسیاری دراین شیوه از گابریل گارسیا مارکز تاثیر پذیرفتند. این سبک نویسندگی در سال های پیش از انقلاب با دگرگونی هایی ،درحوزه داستان نویسی ایران وارد شد و در برخی آثارغلامحسین ساعدی؛ ازجمله شب نشینی باشکوه و عزاداران بیل ، به صورت برجسته قابل مشاهده است . سپس رضا براهنی،شهرنوش پارسی پورو دیگران ازاین شیوه تاثیر پذیرفتند. منیرو روانی پور ، از جمله نویسندگانی است که اغلب داستان های خود، به ویژه رمان اهل غرق را با همین شیوه و رویکرد نوشته است.دراین پژوهش، کیفیت تاثیر پذیری روانی پور از مارکز، و وجوه شباهت و تفاوت های میان دو رمان، به صورت تحلیلی توصیفی بررسی میگردد.براساس نتایج حاصل از یافته های تحقیق درمی یابیم، نویسندگان هردو داستان، با درهم ریختگی ساختارهای قانونمند رمان، مشکلات فرهنگی، اجتماعی و سیاسی جامعه خویش را با درنظرداشتن باورهای بومی، اسطوره ها و آیین ها و خرافات در مواجهه با پدیده مدرنیسم به نمایش گذاشته اند .

کلیدواژه ها:

ریالیسم جادویی ، صدسال تنهایی ، اهل غرق ، سنت ، مدرنیسم