بررسی پرندگان سمبولیک در مثنوی معنوی

مولانا عارفی است که از شریعت و طریقت به حقیقت رسیده است او با شوقی وافر و شوری عارفانه میخواهد عرفان عملی را به مریدان و شیفتگان راه طریقت و عاشقان حقیقت آموزش دهد و در این رسالت خطیر خویش، برای بیان مفاهیم والا از ثمثیل بهره جسته است وی مفاهیم ژرف و عمیق عرفانی را در قالب قصه ها و حکایات شیرین بیان میکند و این حکایات گاه از زبان جانوران و حیوانات بیان میشود و گاه از زبان پرندگان که در این مجال به بررسی پرندگان نمادین چون: باز، بط (مرغابی) بلبل، جغد، زاغ، سیمرغ، طاووس، طوطی، عقاب، فاخته، لک لک، مرغ، و در نهایت هدهد در مثنوی معنوی مولوی و بر اساس تنظیم الفبایی پرداخته میشود.

کلیدواژه ها:

پرندگان ، مولوی ، ثمثیل ، مثنوی