عربی زبان قرآن، زبان اسلام نقد بر فرهنگ فارسی معین

در مقدمه ی این فرهنگ به قلم مولف در چند مورد مطالبی اظهار شده که با توجه به اوضاع سیاسی حاکم بر ایران از سال های 1300 ه.ش تا1350 از نظرگاه عربی ستیزی و اسلام ستیزی و در مقابل شعار ایران پرستی منهای اسلام و تاکید بر قومیت ایرانی و زبان پاک او، قابل نقد است.به نظر می رسد که مولف این فرهنگ با تاثیرپذیری کامل از آن شعارهای سیاسی اقدام به تالیف چنین فرهنگی کرده است. اکنون نظرات ایشان از همین اثر نقل می شود، سپس نقد آن خواهد آمد. سابقه ی فارسی دری و ارزش تاثیرزبان عربی در آن و تغییرات مفید در قواعد صرفی و نحوی آن: زبان های ایرانی کنونی: شامل زبان های ذیل است: فارسی نو دری این زبان از مهم ترین زبان ها و لهجه های ایرانی است ... پیداست که لهجه ی دری به عنوان یک لهجه ی رسمی سیاسی و ادبی در همه ی ایران انتشار یافت به همان وضع اصلی و ابتدایی خود باقی نماند و شعرای نواحی مرکز و مغرب و شمال و جنوب هر یک مقداری از مفردات و ترکیبات لهجات محلی خود را در آن وارد کردند و از طرفی بنا به علل و جهاتی زبان عربی در آن به همان نحو که از آغاز غلبه ی اسلام شروع شده بود، ادامه یافت و به تدریج بسیاری از ترکیبات و مفردات و برخی از اصول صرف و اشتقاق زبان عربی در آن راه جست ... زبان فارسی جدید خود از زبانی که صرف و نحوی کاملا معقد داشته به زبانی بسیار ساده و تحلیلی تبدیل شده و از قیود سنگین تصریف ایرانی باستانی رهایی یافته است