رد پای صنعت آهنگری در شعرهای فردوسی

متن کهنی چون شاهنامه فردوسی که شامل سه بخش اساطیری و پهلوانی و تاریخی ایران است حاوی فرهنگ و تمدن ایرانی در همه ابعاد انسانی و مدنی است. آشنایی با صنعت آهن و نورد فلزات در فرهنگ وتمدن ایرانی سابقه ای طولانی دارد در شاهنامه به اقتضای موضوع به ویژه در بخش پهلوانی ابزار و ادوات جنگی و ملحقات آن حضور پر رنگی دارد پرداختن به این جنبه در شاهنامه به لحاظ مفردات کلمات و کاربرد آن در ساختار منظوم شاهنامه به دست سراینده ای هنرمند فردوسی روح حماسی و پهلوانی را در این اثر هنری دو چندان کرده است.این مقاله به بحث درباره افکار حکیم فردوسی و صنعت اهنگری و پیدایش آن و پیشرفت اهنگری در سطح جامعه آن زمان می پردازد. در ان زمان ابزارهای جنگی مانند شمشیر و نیزه، پیکان، گلوله های جنگی، انواع سپرو انواع یراق و لگام برای اسبان و ارابه های جنگی و ابزار هشدار دهنده مانند بوق، کوس، کرنا، نای رویین در جنگها استفاده میشد. موارد کاربردی فوق از محصولات صنعت شناخت فلز و انواع کار بر این ماده ارزشمند است که پایه صنعت فولاد را تا امروز رقم میزند

کلیدواژه ها:

شاهنامه فردوسی ، آهن ، ابزار جنگی ، آهنگری ، زبان فارسی