بررسی تطبیقی خمریه های منوچهری دامغانی و ابونراس اهوازی

خمریه در ادبیات عرب و ساقینامه در ادبیات فارسی یکی از موضوعات شادی آفرین و بی اندوه ادبیات جهان میباشد،که روح شادی طلب انسان جهت تسکین برآلام بی شمار خود چه درست یا نادرست از بادهم خمر استفاده کرده است و پس از آن مستی و نا هوشیاری های بی اندوه، ساقی نامه و خمریه ها از جان می برآمده اند. منوچهری شاعر شاد نوش و دلشاد دامغانی یکی از ساقی نامه سراهای برجسته ی ادبیات فارسی است که در روش باده ستایی و باده پرستی خود گویا روش باده ستایی ابو نواس اهوازی را پیش چشم داشته است چنان که گاهی ستایش های که از باده میکند چون راز و نیازهایی است که ابو نواس باباده داشته است.در این مقاله به بررسی تطبیقی خمریه های منوچهری دامغان و ابو نواس اهوازی پرداخته شده است.ابتدا باده در لغت بررسی شده سپس به اختصار شخصیت های ابو نواس و منو چهری معرفی شده است.در مرحله ی بعد مضامین خمری هر دو شاعر مورد مقایسه قرار گرفته است.نتیجه ای که از این تحقیق به دست آمده این است که با توجه به تاخر و تقدم زمانی که دو شاعر داشته اند، منوچهری به روش باده ستایی ابو نواس در توصیف خمر و حالات اسان در مقابل آن می پردازد اگر چه میتوان گفت که خمریات منوچهری از نظر محتوایی چون سایه ی خمریات ابو نواس مینماید اما از توصیف های دقیق و انتزاعی ابو نواس نسبت به باده و لوازم آن نمی توان چشم وشی کرد و منوچهری جز در مناظراتی که با باده و متعلقات آن داشته چندان ظرافتی در توصیف شراب چون ابو نواس به خرج نداده است

کلیدواژه ها:

خمریه ، ساقینامه ، ابو نواس اهوازی ، منوچهری دامغانی ، باده