تبعض در تقلید، عزیمتی رخصت نما

سیره عاقلان و داب خردمندان در مسایل و فروع دین همانند دیگر امور زندگی، رجوع به خبرگان و کارشناسان است. این وجود اثر پیروی از مجتهدان است و تقلید نامیده می شود. با تنفر معمولا از یک مرجع تقلید می کنند. در این زمان تنوع موضوعات، پیچیدگی باورنکردنی مسایل زندگی در عرصه ها و زمینه های مختلف و نیز آموخته، پس از چند بعدی بودن آن ها و مسیله آفرینی مدام و لحظه به لحظه فناوری ها برای بشر و آینده او، تخصصی شدن فقه و تفقه و مالا عدم الزام رجوع فقه به یک مرجع را می طلبد. از سویی فتوای بیگانه از شناخت اقتضایات واقعی و بنیادین، آثار زیان بار و گاه جبران نشدنی برای مکلفند و جامعه در پی خواهد داشت. دوستدار پیش رو براساس نیاز جامعه و رو کرد به تخصص محوری، امکان تقلید هم زمان هر مقلد از چند مرجع تقلید از باب ها و بخش های خاصی از فقه، (تبعض در تقلید) را بر رسیده است و به بیان دیدگاه های مختلف، بررسی و نقد آن ها پرداخت و سرانجام به استناد ادله متعدد، انگاره جواز و حتی بایستگی تبعض در تقلید را برگزیده است. رای به عزیمت ( فراتر از رخصت ) ، رهیافتی است مستند به قوت و قدرت اثباتی ادله از یک سو و ضعیف و رنجور و دیدگاه های جدید از دیگر سو، تبعض در تقلید، اگر امروز در حد توصیه باشد و رخصت ما در آینده ای نه چندان دور (گر چه ما آن را همین امروز می دانیم) بایسته است و عزیمت.

کلیدواژه ها:

تبعض ، ، تقلید ، جواز ، لزوم ، ادله ، رخصت ، عزیمت