مدیریت حوزه آبخیز از طریق بهینه سازی کاربری اراضی با استفاده از رویکردهای بهینه سازی ریاضی و مکانی

امروزه دخالت های انسان در منابع طبیعی سبب از بین رفتن این منابع و منجر به وقوع سیلاب های مخرب، فرسایش خاک و آسیب های گوناگون زیست محیطی، اقتصادی و اجتماعی شده است. همچنین رشد روزافزون جمعیت و تغییر اقلیم باعث تشدید این تخریب ها شده و در نتیجه انجام مدیریت و برنامه ریزی از طریق بهینه سازی کاربری اراضی برای استفاده صحیح، حفظ، و احیاء این منابع امری ضروری است. هدف از این مطالعه این است که با استفاده از تلفیق رویکردهای بهینه سازی برنامه ریزی آرمانی فازی و تخصیص چند هدفه اراضی مدلی برای بهره برداری بهینه در حوزه آبخیز چلگرد توسعه داده شود. مدل ارایه شده مبتنی بر تعیین مساحت بهینه در کاربری های اراضی مختلف و همچنین موقعیت مکانی بهینه آنها میباشد. در این تحقیق یک مدل فازی ارایه شده است. در این مدل حداقل سازی مقدار فرسایش خاک و حداکثرسازی مقدار سود بهترتیب در اولویت میباشند. به علاوه محدودیت های مدل فوق منابع تولید شامل آب و زمین و همچنین مسایل اقتصادی و اجتماعی هستند. نتایج به دست آمده نشان میدهد که روش ارایه شده روشی کارآمد در بهینه سازی کاربری اراضی و توسعه پایدار منطقه بوده و میتواند موجب افزایش سود تا 37 % و کاهش فرسایش تا 2/4% شود.

کلیدواژه ها:

مدیریت حوزه آبخیز ، برنامه ریزی آرمانی فازی ، تخصیص چند هدفه اراضی ، توسعه پایدار