نقش خلاقیت و عوامل موثر بر آن در کارایی روابط عمومی سازمان تامین اجتماعی
سال انتشار: 1396
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 687
فایل این مقاله در 25 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
این مقاله در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_BPJ-7-2_009
تاریخ نمایه سازی: 1 مرداد 1397
چکیده مقاله:
زمینه: افزایش خلاقیت در سازمانها میتواند به ارتقای کمیت و کیفیت خدمات، کاهش هزینه ها، جلوگیری از اتلاف منابع، کاهش بروکراسی و بالتبع افزایش کارآیی و بهرهوری و ایجاد انگیزش در رضایت شغلی در کارکنان منجر شود. از آنجایی که عمده کار و فعالیت انسان در سازمانها انجام گرفته و عامل ایجاد پرورش خلاقیت، در محدوده علم و هنر مدیریت است.هدف: این پژوهش برای یافتن عوامل موثری همچون تخصیص بودجه مورد نیاز، دیدگاه مدیران به جایگاه روابط عمومی، داشتن برنامه راهبردی ارتباطی، عملکرد ارتباطات درون و برون سازمانی و میزان بهره مندی از تکنولوژیهای نوین ارتباطی در روابط عمومی از دیدگاه مسیولین روابط عمومی ادارات کل و مدیریت درمان در سراسر کشور پژوهش انجام شده است، در واقع هدف اصلی این پژوهش بررسی خلاقیت روابط عمومی و عوامل موثر بر آن در سازمان تامین اجتماعی است.روش: در این پژوهش با استفاده از روش پژوهش پیمایشی به روش تمام شمار (بدون نمونه گیری) انجام شده است. که برای توصیف و تجزیه و تحلیل نتایج از روشهای آماری توصیفی و استنباطی بهره گرفته شده است.یافته ها: در این پژوهش پاسخ گویان، دیدگاه مدیران به جایگاه روابط عمومی، داشتن برنامه راهبردی ارتباطی، تخصیص بودجه مورد نیاز، فعالیت درون و برون سازمانی، استفاده از تکنولوژی های ارتباطی نوین را در خلاقیت و کارایی روابط عمومی موثر دانستند و اظهار داشتند با توجه به این عوامل، روابط عمومی میتواند سازمان را در رسیدن به یک الگوی ارتباطی دوسویه همسنگ بین سازمان و جامعه یاری کند. نتیجه گیری: روابط عمومی سازمان تامین اجتماعی در زمینه استفاده از خلاقیت در بکارگیریتکنولوژی های ارتباطی از ظرفیت شبکه های اجتماعی، تلویزیون، تبلیغات اینترنتی و محیطی بهره مناسبی نمی برد. و در تدوین برنامه راهبردی ارتباطی برای دریافت بازخورد از طریق افکار سنجی ونظر سنجی نیازمند باز تعریف و تدوین نظامنامه جامع ارتباطی است.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
محمدرضا رسولی
دانشیار دانشکده علوم ارتباطات و مطالعات رسانه، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی، تهران، ایران
محمدرضا هدایتی
کارشناس ارشد ارتباطات، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی