اثربخشی درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش بر فشار روانی والدگری و کیفیت زندگی در مادران دارای کودک کم توان ذهنی شهر آبادان

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش بر فشار روانی والدگری و کیفیت زندگی درمادران دارای کودک کم توان ذهنی شهر آبادان انجام شده است. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با پیش آزمون-پس آزمون، و گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش مادران تمامی دانش آموزان مبتلا به کم توان ذهنی درشهر آبادان بود که در سال تحصیلی 93-94 در مدارس استثنایی مشغول به تحصیل بودند. نمونه اولیه شامل 52 مادری بود که مقیاس فشار روانی والد گری، و کیفیت زندگی را تکمیل کردند، از بین آنها 30 مادر که بالاتریننمرات را در دو متغیر کسب نمودند انتخاب و سپس به طور تصادفی به دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر)تقسیم شدند. سپس 8 جلسه ی 2 ساعته مداخله درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش روی گروه آزمایش اجرا شد. پساز مداخله از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کواریانس چند متغیری و باآلفای 0/05 انجام شد. نتایج پژوهش نشان داد که آموزش گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد کاهش فشار روانی والدگری و افزایش کیفیت زندگی مادران دارای کودک کم توان ذهنی تاثیر گذار بوده است یافته های پژوهش حاکی از کارایی این شیوه ی نوظهور درمان شناختی – رفتاری است که به نظر می رسد به علت تلفیق تکنیک های شرقی در آن برای مراجعین ایرانی مناسب تر است.

کلیدواژه ها:

درمان پذیرش و تعهد ، فشار روانی والدگری ، کیفیت زندگی ، کم توان ذهنی