ارزیابی اثرات جداساز لرزه ای اصطکاکی آونگی بر زمان تناوب و میرایی ساختمان های بتنی

در سال های اخیر مبحث جداساز لرزه ای به طور خاص در طراحی لرزه ای ساختمان ها مورد توجه قرار گرفته است هدف اصلی از این کار جداسازی سازه از زمین بجای استفاده از روش های مرسوم مقاوم سازی می باشد. تجهیزاتی که در ایزوله کردن پایه ی ساختمان مورد استفاده قرار می گیرند دارای دو مشخصه مهم می باشند: انعطاف پذیری افقی و قابلیت جذب انرژی. با استفاده از این روش، رفتار دینامیکی سازه در حد امکان، درمحدوده ی از قبل پیش بینی شده قرار گرفته و میزان آسیب های لرزه ای به اجزای سازه ای و غیر سازه ای کاهش می یابد. در این تحقیق، با استفاده از تحلیل تاریخچه زمانی غیر خطی، رفتار سازه بتنی با قاب خمشیمتوسط در دو حالت پایه گیردار و همچنین دارای جداساز اصطکاکی آونگی، با اعمال رکوردهای حوزه دور، بررسی شده است. مطالعه پاسخ های سازه ای اعم از شتاب، برش پایه و تغییر مکان روی جداساز نشان می دهد که سازه دارای جداساز پایه پاسخی بسیار کمتر از سازه با پایه گیردار تحت این رکوردها دارد اما مقدار تغییر مکان روی جداساز پایه بسیار زیاد می باشد و این مطلب یکی از مشکلات نیازمند بررسی در سازه هایدارای جداساز پایه است. با بررسی نتایج، مشاهده شده است که در سیستم جداسازی شده پریود سازه افزایش یافته و این امر باعث کاهش طیف شتاب می شود جابجایی در سازه های جداشده اغلب زیاد است و برای کاهش آن باید مستهلک کننده انرژی و یا میراگر به جداساز اضافه گردد. در سیستم جداساز شتاب های طبقاتی به طور موثر کاهش پیدا می کند و برش پایه در سیستم جداساز در تمام جهات کاهش پیدا می کند.

کلیدواژه ها:

جداساز اصطکاکی آونگی ، زلزله حوزه نزدیک ، زمان تناوب سازه ، میرایی سازه