ضرورت باز زنده سازی بناهای تاریخی ( نمونه موردی قلعه مدرسه خیرآباد بهبهان )

بناهای معماری ایران حاصل سال ها تجربه و آزمون و خطای معماران گذشته است که بدون داشتن امکانات امروزی، شاهکارهای جالب توجهی را برای نسل های بعد به جا گذاشته اند؛ این بناها ضمن زیبایی هنری و معماری اصیل ایرانی، نمایانگر فرهنگ گذشتگان، نوع زندگی و اولویت های اجتماعی آن ها می باشد. ولی متاسفانه گذر زمان، جنگ های پی در پی و بی مهری ساکنین آن منطقه نسبت به بنای قدیمی، باعث تخریب و گاه از بین رفتن کامل بسیاری از این فضاهای با ارزش شده است. با بازدید و مطالعه این بناها می توان به سبک زندگی اجدادمان، ارزش های جامعه و بسیاری مطالب دیگر در رابطه با زندگی آن زمان پی برده و از تجاربشان بهره برد. جهت تحقق این امر لازم است که ابتدا به مطالعه تاریخچه آن بنا از طریق اسناد موجود و همچنین افراد محلی که یا خود از آن مطلعند یا از نسل های قبل اطلاعاتی کسب کرده اند، پرداخت و سپس با ترغیب مردم عادی توسط بالا بردن آگاهی و ایجاد احترام نسبت به تاریخ گذشته خود، به راهکارهایی جهت احیای بنای تاریخی دست یافت. در این مقاله سعی به بررسی عوامل موثر بر احیای بنای تاریخی از طریق تعریف کاربری جدید برای آن و نتایج حاصله می پردازیم و سپس این عوامل را در بنای تاریخی قلعه مدرسه بهبهان، که پس از ثبت در فهرست آثار ملی کشور در سال 1380 و مرمت آن در سال 1388، همچنان بدون کاربری مانده و بیم آن می رود که دوباره به حالت تخریب شده قبلی ( در اثر عدم استفاده و نگهداری صحیح ) برگردد، بررسی نموده و سعی به ارایه راهکار جهت دوباره زنده ساختن این بنای با ارزش می نماییم. روش پژوهش به صورت مطالعه کتابخانه ای و بازدید میدانی از نمونه مورد مطالعه می باشد.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، باز زنده سازی ، قلعه مدرسه ، بهبهان ، تغییر کاربری