تسامح و مدارای دینی در دولت آل بویه

آل بویه یا بوییان از دودمان دیلیم گیلان و یکی از معدود دولت های ایرانی نژاد و شیعی مذهب است که در میان سال های 320 تا 447 ق / 932 تا 1055 م بر بخش بزرگی از ایران، فارس، عراق و شام حکمرانی کردند. دوران حکوت ال بویه و اوج شکوفایی فرهنگ و تمدن ایرانی است که به عنوان عصر طلایی و نوزایی اسلامی شناخته شده است اوضاع مذهبی در همه ی ادوار حکومتی در ایران، یکی از مهم ترین معیارهای تعیین کننده ی اوضاع سیاسی، اجتماعی، فکری و فرهنگی و اقتصادی است در این نوشتار نویسندگان تلاش کرده اند ضمن بررسی علل اعمال سیاست تسامح و مدارای مذهبی امرای آل بویه، پیامدهای این سیاست را در حوزه های مختلف مذهبی، سیاسی، فکری و علمی اجتماعی، تبیین نمایند. شواهد نشان می دهد که روح نظام حکومتی در دوران آل بویه، بر گرفته از رویکرد مذهب شیعی و سیاسی این خاندان توام با تسامح و تساهل دینی بوده و با تمامی ادیان و مذاهب که در چارچوب شریعت اسلامی فعالیت می کردند، مدارا داشته اند و از توانایی آنان در امور حکومتی استفاده می نمودند. امرای ال بویه با دادن اجازه فعالیت مذهبی و دینی به آنها زمینه های رشد فرهنگی را برای همه گروه ها به وجود آوردند، به طوری که عصر زرین فرهنگ و تمدن اسلامی در دوره آل بویه تحقق یافت. اعمال این سیاست یکی از دلایل مهم پایداری و حفظ قدرت ال بویه، رشد حیات علمی و ظهور دانشمندان بوده است.

کلیدواژه ها:

آل بویه ، تشیع ، سیاست دینی ، تسامح ، اقلیت های دینی ، پیامدها