روند قانونی شدن تساهل و تسامح نسبت به اقلیت های دینی در ایران پس از مشروطه تا روی کارآمدن رضا شاه

جامعه ی ایرانی، پس از روی کارآمدن صفویان تا اواخر قاجاریه، با روند رو به رشدی از تعصبات دینی و خرافات همراه بود که در آن متعصبین مذهبی به دلایل مختلف می کوشیدند تا عرصه را به پیروان سایر ادیان و مذاهب تنگ کنند. گسترش ارتباطات ایران با اروپا و تاثیرپذیری ایرانیان از روابط با اروپاییان فرصتی فراهم آورد تا جامعه ی بحران زده ی قاجاری در اواخر دوران مظفرالدین شاه خیزشی را برای رهایی از شرایط خود داشته باشد که منتهی به صدور فرمان مشروطه شد. انقلاب مشروطه، برای ایرانیان آثار مثبت و منفی به همراه داشت که از جمله ی مهم ترین آنها قانون اساسی و مجلس بود روند قانون گرایی اقلیت های دینی را هم تحت تاثیر قرار داد. پژوهش حاضر به دنبال آن است تا مشخص نماید آیا جایگاه پیروان ادیان و مذاهب دیگر در قانون اساسی و مصوبات مجالس قانون گذار دوران مشروطه تفاوتی کرده است نتایج تحقیق که از راه مطالعه کتابخانه ای به دست آمده نشان می دهد تاثیرپذیری قانون اساسی مشروطه و گرایش قانون گزاران مشروطه با اروپا و مسایل حقوق بشر در تساهل و تسامح قانونی نسبت به اقلیت های دینی و مذهبی موثر بوده است.

کلیدواژه ها:

جامعه ایرانی ، انقلاب مشروطه تساهل و تسامح ، اقلیت های دینی و مذهبی ، مجلس شورای ملی