آشتی جویی و مدارا در شاهنامه ی فردوسی

ادبیات پارسی پالوده و چکیده ی فرهنگ ایرانیان در ادوار گونه گون است، بخش عظیمی از باورها و ارزش های ارزمند ایرانی در آثار ادبی این سرزمین متبلور شده است اهمیت صلح و اشتی در فرهنگ ایرانی و نفی جنگ و ستیز و بررسی ارزش های بشر دوستانه آشکارا در آثار شاعران و نویسندگان این مرز و بوم دیده می شود. شاهنامه که شناسنامه ی فرهنگ ایران باستان و ارج داشت خردورزی و اشتی جویی و ستیز بر تیرگی ها و کج اندیشی هاست، بی گمان یکی از این آثار سترگ است که بازگو کننده ی فرهنگ و هویت این ملت است بخش بزرگی از شاهنامه به جنگ ها و نبردهای میهنی اختصاص دارد، با این وجود همواره بر برتر بودن صلح و اشتی بر جنگ و خونریزی و بیان زشتی و ناپسندی ستیز تاکید گردیده است در این جستار، به بررسی برخی از سروده های فردوسی که با نظر گاهی خردمندانه و هوشمندانه به ناپسندی جنگ و ستیز و سودمندی صلح و اشتی از زبان پهلوانانی نامی چون، ایرج، سیاوش، رستم و یپران ویسه پرداخته شده، اشاره گردیده است.

کلیدواژه ها:

شاهنامه ، فردوسی ، آشتی جویی ، مدارا