ارتباط افسردگی و کیفیت زندگی در افراد حاشیه نشین شهر زاهدان

مقدمه: کشور ایران به عنوان یکی از کشورهای در حال توسعه به موازات رشد شهرنشینی در دهه های اخیر، سکونتگاه های نا متعارفی به شکل حاشیه نشینی به خود دیده است. این سکونتگاه ها اغلب دارای ویژگی هایی مانند داشتن محیطی با کیفیت پایین زندگی و کمبود شدید خدمات و زیربناهای شهری و تراکم بالای جمعیتی بوده که زمینه ساز بروز مسایل روانی مانند افسردگی در جمعیت ساکن آن می گردد. لذا این مطالعه با هدف تعیین ارتباط افسردگی و کیفیت زندگی در افراد حاشیه نشین شهر زاهدان انجام شده است.مواد و روش ها: این مطالعه یک پژوهش توصیفی همبستگی است که روی 50 نفر از افراد حاشیه نشین شهر زاهدان در سال 1396 انجام شد. ابزار جمع آوری داده ها شامل فرم اطلاعات دموگرافیک، پرسشنامه کیفیت زندگی SF-36 و نسخه دوم پرسشنامه افسردگی بک بود. داده ها پس از جمع آوری وارد نرم افزار SPSS ویرایش 22 شدند و توسط آزمون های آماری توصیفی، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی چند متغیره با سطح معنی داری 05/0 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: میانگین سنی افراد حاشیه نشین برابر با 48/6 سال بود. از نظر تحصیلات، 46 نفر داشتن تحصیلات زیر دیپلم را بیان نمودند و تنها 5 نفر تحصیلات دیپلم یا بالاتر را داشتند. میانگین نمره ی افسردگی افراد حاشیه نشین زاهدان 11/48±32/97 از 63 بود. همچنین میانگین نمره ی کلی کیفیت زندگی در افراد حاشیه نشین شهر زاهدان 16/80±47/56 از 100 بود. طبق آزمون رگرسیون خطی، مشخص شد که بین افسردگی و کیفیت زندگی ارتباط معنی دار معکوس وجود دارد (F=60.62 , p<0.001).نتیجه گیری: با توجه به مشخص شدن ارتباط بین پایین بودن میزان کیفیت زندگی با بیشتر شدن ابتلا به افسردگی، بایستی اقداماتی اساسی در جهت بهبود کیفیت زندگی جسمی و روانی افراد حاشیه نشین شهر زاهدان از سوی مسیولان صورت گیرد.

کلیدواژه ها:

افسردگی ، کیفیت زندگی ، حاشیه نشینی