چکیده مقاله اپیدمیولوژی اقدام به خودکشی در سنین بالای 65 سال در جنوب ایران طی سال های 1390-1395
پیشینه:
خودکشی یکی از مشکلات روان شناختی در سراسر جهان است. میزان
خودکشی در افراد بالای 65 سال بیشتر از گروه های سنی جوانتر گزارش شده است. اهداف این مطالعه عبارتند از بدست آوردن
میزان بروز اقدام به
خودکشی و
مرگ ناشی از آن بود. روش کار: در این مطالعه مقطعی، داده های مربوط به 299 مورد
اقدام به
خودکشی 65 سال و بالاتر در استان فارس، جنوب ایران، در سال های 95-1390 از نظام مراقبت
خودکشی فارس (FSSS) جمع آوری کردیم. برای یافتن موارد ثبت نشده و حذف موارد تکراری، همه دادههای بیمارستان ها، پزشکی قانونی، خانههای بهداشت در مناطق روستایی، مراکز بهداشتی و کلینیک های خصوصی مناطق شهری، مراکز مراقبتهای تخصصی مسمومیت و اورژانسهای اجتماعی مجددا بررسی کردیم. دادههای مربوط به
مرگ را از پزشک قانونی گرفته و با دادههای سازمان ثبت احوال و اداره ثبت
مرگ دانشگاه چک کردیم. برای محاسبه میزان وقوع خودکشی، آمار جمعیت را از مرکز آمار ایران و سرشماری های 1385 و 1395 استخراج کردیم. یافته ها: میانگین سنی شرکت کنندگان 6/43±73/11 سال با دامنه 33 (98- 65) بود. 9/64 درصد افراد، مرد و 88/9 درصد متاهل بودند و 89/8 درصد مشاغل غیردولتی داشتند و 29/9 درصد زن خانه دار بودند. بیش از 57/7 درصد اقدامات،
خودکشی با مصرف بیش از حد دارو بود. روند میزان
اقدام به
خودکشی سالانه در دوران 6 ساله، 21، 17، 19/7، 18/3، 22/8 و 34/9 در 100000 بود. روند
مرگ و میر سالانه در طول دوره 6 ساله 4، 3.6، 6.25، 2.23، 5.8 و 6.25 در هر 100000 بود. در میان 280 مورد اقدام، 63 مورد
مرگ و میر وجود داشت (کل
میزان کشندگی موردی 22/5). شایعترین روشهای
خودکشی منجر به
مرگ عبارت بودند از سلاح گرم، حلق آویز کردن و خودسوزی.
میزان کشندگی در مردان بیشتر از زنان بود (25/5٪ درمقابل16/8٪). شایعترین علل
خودکشی درگیری های خانوادگی یا فامیلی (46.6٪) و پس از ان اختلالات روحی (23/2٪) و اعتیاد (12/5٪) بودند.نتیجه گیری: مهمترین مزیت این مطالعه جامع، برآورد میزان
اقدام به
خودکشی و
میزان کشندگی هر یک از عوامل جمعیت شناختی و
خودکشی در سنین بالاتر از 65 سال بود. در طول این دوره، روند میزان
اقدام به
خودکشی و میزان
مرگ ناشی از آن به آرامی افزایش یافت.