مروری بر علف کش تریفلورالین، مکانیسم های حذف و آلاینده های جانبی ناشی از آن

انسان تولید کننده آلاینده های متعددی می باشد بخشی از آلاینده ها مانند اغلب مواد آلی طی فرایندهای زیستی تجزیه می شوند ولی سایر مواد از جمله سموم دفع آفات مدت زیادی در محیط آبی باقی می مانند یکی ازآفتکش ها و علفکش های مرسوم تریفورالین (ترفلان) است. تریفلوراین یک مهارکننده ی قوی میکروتوبول بوده که قبل از ظهور آفات و در ابتدای کار با دانه های غلات , سبزی ها و میوه ها و دانه های روغنی مورد استفاده قرار می گیرد نیمه عمر این علفکش حدود 45 روز است و حدودا 10 درصد از این سم بعد از یک سال در خاک باقی می ماند بسیاری از مطالعات تجزیه این سم را در شرایط مختلف تحت شرایط هوازی و بی هوازی بیان می کند که این تجزیه وابسته به نوع خاک میباشد و ممکن است بسته به نوع خاک این علفکش تا چندین سال در خاک باقی بماند. استاندارد زیست محیطی میزان تریفلورالین را حدود 0/03 میکروگرم در لیتر بیان کرده است (7) در صورتی که حداکثر مجاز آن در آب ها طبق موسسه استاندارد و تحقیقات صنعتی ایران 0/02 پی پی ام می باشد این علفکش برای پستانداران سمی بوده و برای ماهی ها زیان آور است. پس بایستی در کاربرد آن دقت لازم بعمل آید. هدف از مطالعه حاضر بیان مضرات و مزایای این علفکش با تاکید بر مکانیسم های بکار برده شده برای حذف آن می باشد.

کلیدواژه ها:

تریفلورالین ، میکروتوبول ، اسیدهیومیک ، اسیدفلوییک ، فیوزهای میتوتیک