نقش مراکز نگهدارنده زیستی (BRCs) در تامین زیرساخت مناسب برای تحقیقات میکروبی و بیوتکنولوژی

میکروارگانیسم ها از عوامل کلیدی در تداوم چرخه های زیستی محسوب می شوند که در قرن بیست و یکم با کشف توانایی های بالقوه آنها در صنایع غذایی، دارویی و بهداشتی، کشاورزی و محیط زیست نقش مهمی در توسعه علمی و اقتصادی جهان پیدا کرده اند. سابقه نگهداری میکروارگانیسم ها در خارج از محیط زیست (Ex situ) و تاسیس بانک های میکروبی به قرن نوزدهم برمی گردد. بیش از صد سال طول کشید تا با افزوده شدن مفهوم مدیریت کیفیت به زیست بانک ها، کلکسیون های میکروبی به مراکز نگهداری ذخایر زیستی (Biological Resource Centers) ارتقا یابند. در حال حاضر بیش از 700 مرکز کلکسیون در مرکز جهانی داده های میکروارگانیسم ها (WDCM) ثبت شده اند که در مجموع بیش از 2/5 میلیون میکروارگانیسم را نگهداری می کنند. گروهی از مراکز کلکسیون با بکار گیری راهبردهای سازمان همکاری اقتصادی و توسعه (OECD) به سازمان های تخصصی و حرفه ای تبدیل شده اند که علاوه بر شناسایی، اعتبار بخشی و نگهداری منابع میکروبی، وظیفه توزیع منابع زیستی تایید شده و اطلاعات مرتبط را به کاربران قانونی بر عهده دارند. فقدان منابع زیستی و اطلاعات معتبر نه تنها سرعت پیشرفت علوم میکروبیولوژی و بیوتکنولوژی را کند می کند بلکه مانع از ایجاد یک زیرساخت مبتنی بر دانش و کشفیات گذشتگان می گردد. امروزه منابع زیستی (سلول های زنده، ژن ها، و اطلاعات مرتبط) مواد خام ضروری برای توسعه بیوتکنولوژی، بهداشت و درمان و علوم زیستی محسوب می شوند. حفظ تنوع زیستی میکروبی، تامین منابع زیستی طبیعی و مهندسی شده، تدوین و بروز آوری اطلاعات کاربردی و ژنتیکی آنها به منظور دسترسی سریع و آسان، از مهمترین نیازهای پژوهشگران علوم زیستی جهان است. تنها مراکزی که الزامات تضمین کیفیت، ایمنی و امنیت زیستی، مقررات ملی و بین المللی در نگهداری و نقل و انتقال منابع زیستی، را برآورده می کنند، قادر به پاسخگویی به این نیاز روزافزون برای حفظ و بهره برداری پایدار از تنوع میکروبی خواهند بود.