شناسایی عوامل موثر بر ارتقای حیات اجتماعی بافت های تاریخی با تاکید بر منظر کالبدی و ادراکی

بافت های تاریخی ارایه کننده هویت تاریخی و فرهنگی شهرها هستند که در پی مهاجرت ساکنین قدیمی از بافت های تاریخی رفته رفته ارزش ها، خاطرات جمعی، نظام همسایگی و همبستگی اجتماعی و حس تعلق خاطر افراد در این بافت ها رو به افول گذاشته و مکان هایی مناسب برای آسیب های اجتماعی فراهم شده است. این در حالی است که تجربه های نوسازی بافت های تاریخی و فرسوده نشان می دهدکه تداوم سکونت و حیات اجتماعی از شروط لازم برای حفظ هویت تاریخی شهر هاست. یکی از عوامل اثر گذار در زمینه هویت و مسایل اجتماعی منظر شهری است که حاوی اولین پیام ها در چشم انداز شهروندان است. از این رو، این مقاله با توجه به اهمیت موضوع، شناسایی عوامل موثر منظر شهری (در دو وجه کالبدی و ادراکی) در ارتقای حیات اجتماعی و هویت مکانی بافت های تاریخی را به عنوان هدف خود قرار داده است. روش انجام پژوهش توصیفی تحلیلی است و بر این اساس روش گردآوری اطلاعات بر مطالعات کتابخانه ای و تحلیل یافته ها استوار است. نتایج این پژوهش بیانگر آن است که از طریق اقداماتی در راستای برقراری بیشتر تعاملات و حضور فعال مردم در این بافت ها همچون توجه به مراکز محلات و کاربری های مورد استفاده عموم مردم در آن، خوانایی، نفوذپذیری، سهولت دسترسی، تشویق به پیاده محوری در عین تامین دسترسی سواره، تقویت فضاهای سبز عمومی ، آسایش زیست محیطی و حفظ ابنیه وغیره می توان در جهت ارتقای حیات اجتماعی گام برداشت.

کلیدواژه ها:

منظر کالبدی و ادراکی ، حیات اجتماعی ، بافت های تاریخی ، سرزندگی