چالش های مدیریتی در برنامه ریزی کاربری اراضی ( مطالعه موردی: شهر نجف آباد)

سیستم برنامه ریزی متمرکز از بالا به پایین در کل ایران باعث تمرکزگرایی در مرکز کشور و مراکز استان ها شده و موجبات فشار بیش از حد به خدمات این مراکز و توسعه نیافتگی مراکز شهری دور و در نهایت عدم رعایت عدالت اجتماعی شده است. آنچه در کل کشور در مورد تهران در مقایسه با شهرهای دیگر ایران می توان دید عینا در مورد اصفهان و دیگر مراکز شهری استان در مقیاس کوچکتری صادق است. ناکارآمدی طرح های توسعه شهری از جمله طرح های تفصیلی شهرها با واقعیت های موجود در جامعه در قالب پدیده های اجتماعی در شهرها بروز می کند. یکی از این معضلات تغییرات کاربری اراضی شهرهاست که برخلاف ضوابط و مقررات طرح های تفصیلی به صورت قانونی و غیرقانونی در شهرها شکل گرفته است. حاصل این تغییرات به وجود آمدن عدم تعادل در خدمات شهری و نزول مستمر کیفیت محیط شهرهاست. در بررسی علل تغییر کاربری اراضی شهرها بیشترین سهم متعلق به عوامل اقتصادی و قانونی است که به موضوع عدم وجود منابع پایدار درآمدی در شهرداری ها و فقدان عوامل قوی ضمانت اجرایی در قوانین و مقررات شهرسازی مرتبط است در مقاله حاضر تاثیر عملکرد مدیریت شهرهای میانی (نجف آباد) در برنامه ریزی کاربری اراضی مورد ارزیابی و تحلیل قرار گرفته است. امروزه عوامل متعددی من جمله؛ نبود زیرساخت های لازم، هجوم جمعیت به شهرها ، ضعف طرح های شهری و فقدان مدیریت شهری کارآمد باعث نابسامانی کاربری اراضی شهری شده و فضایی ناامن را برای شهروندان به ارمغان آورده وتوسعه پایدار شهری را به خطر انداخته است. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر یکی ازعوامل یاد شده در نابسامانی کاربری اراضی، نقش مدیریت شهری در توسعه شهری و همچنین در تخصیص منابع و خدمات عمومی در سازمان فضایی شهر را مورد ارزیابی و تحلیل قرارداده است. فرضیه های این پژوهش مبتنی بر عدم تناسب کمی و کیفی مکان کزینی کاربری ها با استانداردهای رایج شهری کشور و ضعف نقش مدیریت شهری به عنوان موثرترین عامل دراین ارتباط می باشد.

کلیدواژه ها:

کاربری اراضی ، بافت های ناکارامد شهری ، نجف آباد ، استانداردهای کاربری زمین