نسبت ماده و فرم در معماری با رویکرد پایداری

اصطلاح پایداری به معنی رویارویی با نیازهای عصر حاضر بدون به مخاطره انداختن منابع نسل آینده تعریف می شود و اصل معماری پایدار بر این نکته استوار است که ساختمان جزء کوچکی از طبیعت اطراف است و باید به عنوان بخشی از اکوسیستم عمل کرده و در چرخه حیات قرار گیرد. دراین راستا توجه به محیط طبیعی و رمزگشایی از روابط موجود در ساختارهای آن ضروری است. در تلاش برای دستیابی به اصول معماری پایدار امروزه شاهد برخی انحرافات از جمله تقلید صوری بدون توجه به عملکرد در برداشت مفاهیم پایداری در حوزه معماری هستیم که این امر لزوم مفهوم شناسی صحیح در این زمینه را بیش از پیش برما آشکار می سازد. موضوعات فرم و ماده در حوزه معماری پایدار از جمله مفاهیم چالش برانگیزی می باشند که تا کنون کمتر به آن پرداخته شده و پژوهش حاضر در جستجوی فهمی روشن از ماهیت ماده و رابطه آن با فرم های طبیعی در چارچوب تعاریف معماری پایدار است. نتایج حاصل از این پژوهش می تواند به پیدا کردن واژگان و مبنایی جهت استفاده صحیح از فرم و ماده در محدوده تحقیق منجر شود. در این روند از روش تحقیق کیفی به منظور تبیین خصوصیات ماده و فرم بصورت جداگانه استفاده شده و با توجه به مفاهیم پایداری رابطه این دو پارامتر در ساختارهای طبیعی تعیین می گردد.

کلیدواژه ها:

ماده ، فرم ، معماری پایدار ، طبیعت