بررسی کارایی چهارچوب زنده واری در طراحی معماری خانه ی تاریخ اصفهان، نمونه موردی: بافت تاریخی محله امامزاده اسماعیل اصفهان

معماری تنها با حضور انسان است که زنده خواهند ماند. از این رو می توان آن را پدیده ای توسعه ای نیز نام نهاد. معماری و هر محیط انسان ساختی به عنوان سامانه و محصولی زنده (زنده وار) دارای مولفه و لایه های تشکیل دهنده می باشد. زنده واری نظریه است که به معنی تعادل در همه ابعاد وجودی و توسعه تکاملی آنها می باشد. معماری در تعریف زنده واری از بیست و پنج لایه مرتبط برخوردار می باشد. در این پژوهش به بررسی طراحی خانه ی تاریخ اصفهان با رویکرد زنده واری پرداخته شده است. با اتخاذ یک روش ترکیبی ( کیفی- تحلیلی و مشابه سازی ) سعی بر این است به این پرسش پاسخ داده شود که آیا نظریه زنده واری دارای این قابلیت هست که به برنامه ریزی برای طراحی خانه ی تاریخ اصفهان در بافت تاریخی اصفهان تحقق بخشد. طراحی خانه ی تاریخ اصفهان به دلیل قرارگیری در بافت تاریخی دارای اهمیت زیادی می باشد. سایت انتخاب شده برای طراحی خانه ی تاریخ اصفهان تحت تاثیر بناهای ارزشمندی از جمله مسجد خان، مناره مسجد علی، مسجد جامع و.. است. از مهم ترین ویژگی های زنده واری استفاده شده در این طرح ایجاد آسایش و حس تعلق در فضا می باشد. در طراحی خانه ی تاریخ اصفهان با رویکرد زنده واری سعی شده که به همه نیازهای طرح و کاربران پاسخ داده شود. از جمله در این طرح ارتباط میان انسان و طبیعت، شناخت فعالیت ها، تامین امنیت، توجه به دید و منظر کلیه فضاهای معماری، حداکثر استفاده از نور طبیعی و تفکیک فضاها مورد توجه و تاثیرگذار بوده است. در نتیجه مشاهده می شود که با استفاده از رویکرد زنده واری به تمام نیازهای این طرح پاسخ داده شده و پرسش پژوهش جواب مثبت می گیرد.

کلیدواژه ها:

معماری زنده وار ، لایه های وجودی ، خانه ی تاریخ اصفهان ، بافت تاریخی