استفاده از تکنیک طرح آزمایش ها (DOE) برای تخصیص بهینۀ تلرانس اجزاء در طراحی و مونتاژ قطعات و محصولات

در بسیاری از مسائل طراحی قطعات و محصولات و مونتاژ، انتخاب و تخصیص مقدار بهینۀ تلرانس برای اجزای تشکیل دهنده، یکی از مسائل مهم و حائز اهمیت است. معمولاً یکی از مشکلاتی که در مسائل طراحی و تخصیص تلرانس های اجزاء در صنایع و به خصوص صنایع حساس و دقیق ( مانند صنایع فضایی و ...) وجود دارد، تخصیص بهینۀ تلرانس ها اجزاست. دراین گونه صنایع به علت اینکه قطعات و محصولات به صورت مهندسی معکوس طراحی می گردند و دسترسی به منابع و نقشه های طراحی محدود است، امکان تعیین تلرانس های بهینه معمولاً مشکل و پیچیده است. در این حالت معمولاً یا تلرانس های بسته برای اجزاء در نظر گرفته می شود که منجر به افزایش هزینۀ تولید یا عدم تولید می شود - یا تلرانس های تخصیص یافته به گونه ای است که مقادیر مشخصه های کیفی در دامنۀ مطلوب و مورد انتظار قرارنمی گیرد. در این مقاله سعی داریم با استفاده از روش طرح آزمایش ها (DOE) و روش رویۀ پاسخ ابتدا طریقۀ تشخیص تلرانس های بحرانی را تشریح کنیم و سپس تخصیص بهینۀ تلرانس را در حالت تک متغیره (یعنی زمانی که فقط می خواهیم هزینۀ تولید کاهش یافته یا مشخصۀ کیفی بهینه شود) بررسی کنیم.

کلیدواژه ها:

طرح آزمایشها ، روش رویۀ پاسخ ، طرح های مرکزی مرکب ، تلرانس گذاری ، مونتاژ ، تلرانس ها