جایگاه برندینگ در طرح های توسعه شهری؛ چالشی میان هویت درونی و حیات بیرونی شهر (طرح های توسعه شهری تهران)

امروزه در بازشناسی پایداری هویت یک شهر و رشد و توسعه آن در مقوله مدیریت شهری از موضوع برندینگ شهری صحبت به میان آمده است. برند شهری به مثابه پوسته ای نوین در جهانی سازی پایتخت ها و شهرهایی که تلاش دارند خود را به معرض نمایش بگذارند، مورد توجه قرارگرفته است. تهران؛ این پایتخت پرفراز و نشیب که در طول ادوار گذشته تا به امروز، دگرگونی های کالبدی و فضایی بدون برنامه ای را به خود دیده، تاکنون نتوانسته است بعنوان یک برند در سطح جهانی خود را مطرح کند. لذا نیاز به وجود برندسازی شهری، بواسطه پایتخت بودنش و نیز از منظر رشد و ترقی اقتصادی و توجه به هویتمندسازی اجتماعی درونی آن موضوع مهمی بوده که ضرورت این نوشتار را مشخص می کند. بدین منظور؛ این مقاله، ابتدا با بررسی ادبیات پژوهش به تعریفی مقبول در مورد برندینگ شهری و مولفه های سازنده ی آن راه برده و سپس به بررسی طرح های تهیه شده برای شهر تهران از منظر مولفه های برندساز در هر یک از آنها پرداخته است. در پژوهش حاضر از دو روش مطالعات کتابخانه ای به منظور بررسی و مقایسه تطبیقی کشورهای پیشرو و نیز در حال توسعه و روش تحلیلی کیفی در بررسی سیر تحولات طرح های توسعه شهری تهران استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان می دهد در شهری مانند تهران که هویت درونی و حیات بیرونی را نشانه رفته است، توجه توامان به فاکتورهای 1- مکانی-فضایی، 2- فرهنگی-اجتماعی، 3- ساختاری- هویتی و 4- اقتصادی با نگاه به هویت درونی خواهند توانست به مقوله ی برند شدن پایتخت ایران جامعه عمل بپوشانند.

کلیدواژه ها:

برندینگ شهری ، طرح های توسعه شهری ، حیات و هویت