تحلیلی بر نقش سیستم اطلاعات جغرافیایی در مدیریت بحران و ریسک

ایران به دلیل مستعد بودن شرایط جغرافیایی و فقدان عدم مدیریت جامع و عدم رعایت آستانه های محیطی به عنوان یک کشور پرخطر به شمار می رود به طوری که جزء 10 کشور بلاخیز جهان قرار گرفته است که بر اثر وقوع بلایا و حوادث طبیعی و غیرطبیعی میلیون ها انسان به کام مرگ کشیده می شوند. بنابراین تمامی تلاش پژوهش حاضر در این مطلب است که، سیستم اطلاعات جغرافیایی، مکانیسم مناسبی را جهت متمرکز نمودن اطلاعات برای انجام فعالیت های برنامه ریزی در زمینه مدیریت بحران و سوانح طبیعی را فراهم می آورد. بنابراین به ارایه اقدامات قبل، حین و پس از بحران و ایجاد پایگاه داده های مکانی شهری و پیاده سازی و مدل سازی در سیستم اطلاعات جغرافیایی که دارای مراحلی از قبیل: شناخت و نیاز سنجی، تهیه پروژه هادی، تهیه مدل مفهومی، انتخاب محیط نرم افزاری و سخت افزاری مناسب، تدوین مدل های مورد نیاز و تدوین استاندارد است. اولین مرحله پیاده سازی سیستم های GIS، مرحله شناخت و نیازسنجی است. بدیهی است در سیستم GIS که با نگرش به موضوع حوادث غیر مترقبه طراحی می گردد، این موضوع باید از مرحله نخست که شناخت و نیازسنجی می باشد مدنظر قرار گیرد. شناسایی مخاطرات و سوانح با معیارها و شاخص های تعریف شده و امکان تعریف معیارهای جدید در تشخیص سوانح، تهیه نقشه پهنه بندی و نمایش موقعیت مناطق، شرایط وفعالیت ها، برآورد مساحت و هزینه ها در مناطق مختلف شهری از مسایلی است که باید در یک سیستم اطلاعات مکانی طراحی و پیاده سازی شود. این سیستم امکان توسعه مولفه های موازی را همزمان دارا است. از اجزای شاخص این نمونه می توان مواردی از قبیل: ارتباط کاربران یا جستجو گران؛ برقراری ارتباط متقابل بین پویشگر و سرور داده های کاربردی و مدیریت الگوریتم تحلیلی داده های مکانی و غیر مکانی اشاره کرد.

کلیدواژه ها:

سیستم اطلاعات جغرافیایی ، مدیریت بحران و ریسک ، حوادث غیرمترقبه ، پایگاه داده های مکانی