نانوفایبرها، ابزاری کاربردی در مهندسی بافت

مهندسی بافت به عنوانی روشی بی نظیر در ترمیم بافت های آسیب دیده، ظاهر گشت. روش های پیشین همچون پیوندهای بافتی و ایمپلنت ها محدودیت هایی به همراه دارند. محدودیت دسترسی به اهداکننده مناسب و پاسخ های ایمنی از جمله آنها هستند. بنابراین نانوفایبرها به عنوان مارتریکس سه بعدی خارج سلولی، اتصال و رشد سلول ها را جهت ایجاد بافت، پشتیبانی می نمایند. زیست تخریب پذیری و زیست سازگاری بیومواد، دو عامل مهمی می باشند که بایستی مدنظر قرار گیرند. سه روش ایجاد نانوفایبرها عبارتند از: الکترواسپینینگ، خود-تمجعی و جدایی فاز. در خود-تجمعی مولکول های دوگانه دوست دارای نواحی آبدوست و آبگریز مورد استفاده قرار می گردند. گروه های مشابه با وارد اندرکنش شده و بصورت خودبخودی تجمع می یابند. قطر فایبرهای حاصل 8-5 nm می باشد. نانوفایبرهای حاصل از جدایی فاز، سایز مشابهی با پلیمرهای طبیعی همچون کلاژن دارند) 500-nm50 (. در الکترواسپینینگ پارامترهای مختلفی ازجمله ضخامت، ترکیب و تخلخل تحت کنترل اند. قطر فایبرها در محدوده وسیعی nm50 تا 1000 nm دارند. تخلخل و سطح مقطع زیاد عواملی هستند که نانوفایبرها را به ابزار مناسبی در مهندسی بافت تبدیل نموده است. مثال هایی از پلیمرهای طبیعی عبارتند از کلاژن، هیالورونیک اسید، ژلاتین، کیتوزان والاستین. نانوفایبرهای سنتتیک نیز همچون طبیعی ها مناسب هستند. برای مثال پلی کاپرولاکتون پلی لاکتیک کو-گلیکولاید برای بافت استخوان و غضروف مناسب می باشد. نانوفایبرهای کربنی و آلومینیومی در ایمپلنت های دندانی و اورتوپدی قابل استفاده می باشند. نانوفایبرها در حوزه های مختلف دیگری نیز قابل استفاده اند.آنها می توانن به عنوان حسگر، فیلتر، حامال دارو، باتری پلیمری و داربست های مهندسی بافت بکار روند.

کلیدواژه ها:

نانوفایبر ، مهندسی بافت ، داربست