مدیریت دولتی و نقش آن در توسعه بوم گردی و اقتصاد روستایی

امروزه مباحث مدیریت با تاکید بیشتر بر مشارکت جوامع محلی، تقریبا در تمام کشورهای پیشرفته جهان رواج یافته و بر اساس آن انواع طرح های توسعه روستایی به اجرا گذاشته شده است. باتوجه به محدودیت های منابع طبیعی، توسعه کشاورزی به تنهایی نمی تواند رشد اقتصادی را در روستاهای کشور تضمین کرده و بیکاری را ریشه کن سازد، وضعیت جامعه روستایی ایران نشان می دهد که با افزایش سطح سواد، دانش و مهارت های علمی و عملی، گرایش به اشتغال در بخش های سنتی اقتصاد کمتر شده و میل برای اشتغال در بخش های مدرن و خدماتی بیشتر است. این در حالی است که روستاهای ایران نیز همچون شهرها، مملو از فرصت های جدید و کشف نشده هستند که کشف و مدیریت درست برای بهره برداری به موقع از این فرصت ها و ایجاد کسب و کارهای جدید و رقابت پذیر می تواند مزایای اقتصادی چشمگیری به همراه آورد. بوم گردی که ریشه در اروپای شرقی دارد می تواند در کشورهایی که دارای جمعیت روستایی بالایی هستند، بسیار مهم و پراهمیت باشد و ابعاد گوناگونی همچون افزایش میزان مشارکت روستاییان در طرح های گوناگون، آموزش و ترویج فرهنگ های متنوع و ... را به طور اعم و افزایش درآمد برای خانوارهای روستایی کم درآمد به طور اخص را در پی داشته باشد که همگی از اهداف اقتصاد مقاومتی هستند. با توجه به پتانسیل های بالا و جاذبه های فراوان روستاها اگر این صنعت (بوم گردی) به جایگاه واقعی خود برسد و به چشم منبع درآمدی برای دولت ها و روستاییان به آن نگریسته شود، طولی نمی کشد که شاهد پیشرفت های چشمگیری در روستاها و مهاجرت معکوس به سبب فراهم بودن کارآفرینی خواهیم بود. شاید یکی از مهمترین دلایل عدم توجه به توریسم روستایی، ضعف مدیریتی، قوانین و دولتی بودن دیدگاه مدیران و برنامه ریزی نادرست باشد که می توان با اصلاح سیستم مدیریت و با استراتژیک خاصی زمینه های رشد و شکوفایی این صنعت مولد را ایجاد کرد.

کلیدواژه ها:

مدیریت ، توسعه ، بوم گردی ، کارآفرینی ، اقتصاد روستایی