بوم شناسی حوزه های حیاتی راهکاری جهت بهبود روش های مدیریت کشاورزی

سیاستهای متفاوت در سیستم کشاورزی کشورهای مختلف را میتوان به استراتژی های کشاورزی تعبیر نمود. مهم ترین هدف از استراتژی کشاورزی تولید حداکثر محصول در واحد سطح و به حداقل رسانیدن بی ثباتی سال به سال در تولید می باشد. با توجه به کمبود منابع آبی در کشاورزی، بی ثباتی بارندگی در ایران و جمعیت روز افزون آن اتخاذ یک استراتژی اساسی در سیستم کشاورزی جهت رسیدن به اهداف فوق الذکر لازم به نظر می رسد. این پژوهش با نگاهی بر این فرض که بهره برداری بهینه از زمین می تواند به عنوان یکی از ابزارهای مهم در برنامه ریزی ملی نقش ایفا کند تهیه گردیده است. در این مقاله سعی گردیده است با استفاده از استدلال های آماری به بررسی داده های آماری به دست آمده از ایستگاه های سینوپتیک هواشناسی از سالهای 3003-1951 پرداخته و با جمع آوری نتایج حاصل از روش های توصیفی و استادی و مدل بوم شناسی «هولدریج» ظرفیت قابل تحمل هر اقلیم در حوزه مربوطه را تعیین کرده و گزینش بهینه محصولات انسان کاشت را جهتتولید حداکثر محصول و کاهش وابستگی محصولات به آب جهت رسیدن به کشاورزی پایدار تبیین نمود. نتایج بدست آمده در این مقاله حاکی از امکان طبقه بندی نواحی جهت ایجاد حوزه های حیاتی در هر زیستگاه می باشد. به عبارتی نتیجه می شود که مناسب ترین محصول برای هر منطقه را مهیایی آب و هوا و درجه حرارت آن محیط تعیین می کند و تنها سیاست های دولتی جهت جایگزینی یک محصول با محصول دیگر و با روش های سنتی در کشاورزی کافی نیست. ما حصل پژوهش مذکور توجه به فاکتورهای زیستی در کاشت محصولات کشاورزی برای جلوگیری از هدر رفت آب، تقلیل کیفیت خاک و کاهش عملکرد محصولات کشاورزی است.

کلیدواژه ها:

بوم شناسی ، برنامه ریزی ملی ، حوزه حیات ، اقلیم ، استراتژی کشاورزی