روح، صدف و مروارید (تاثیر اندیشه های گنوسی بر مثنوی مولوی )

هدف این پژوهش، بررسی روح و تمثیل های صدف و مروارید در آثار گنوسی مانوی و مثنوی مولوی است. روش تحقیق به صورت مطالعه و بررسی های کتابخانه ای و یافته های ایتترنتی است. بخش چشم گیری از ادب پربار فارسی، به ادب عرفانی اختصاص دارد. بسیاری از آثار عرفانی عصر اسلامی چون آیینه ای اندیشه ها و باور های پیش از اسلام را نشان می دهند. این مقاله با بهره گیری آثارگنوسی و مانوی و مثنوی معنوی به عنوان یکی از برجسته ترین آثار صوفیانه، به موضوع همچون مرغ محبوس (روح) و تمثیل های مروارید و صدف بن مایه های گنوسی مانوی دارد و نیز روح و ماجرای هبوط آن و اسارت و عزیمت در عالم مادی، نجات روح از قید عالم مادی در گرو بیداری از طریق کسب معرفت را نشان می دهد که این معرفت حقیقی از سوی خداوند به انسان کامل و پیر طریقت می رسد. به نحوی همگی آن ها در آیینه تعالیم مولوی متجلی شده اند که شباهتی با آموزه های گنوسی، مانویت دارند و می توانند حاکی از تاثیر آموزه های گنوسی و مانویت درمثنوی باشند.

کلیدواژه ها:

مثنوی مولوی ، مانویت ، روح ، غفلت ، معرفت ، نجات