تاثیر سیستم های مختلف تغذیه ای (آلی، شیمیایی، تلفیقی) و باکتری های افزاینده رشد (PGPR) بر عملکرد و اجزای عملکرد دانه آفتابگردان (Helianthus annuus L)

به منظور بررسی اثر سیستم های کوددهی آلی، تلفیقی، شیمیایی و زیستی (ازتوباکتر و آزوسپریلیوم) بر عملکرد دانه و اجزای عملکرد آن در آفتابگردان رقم آلستار، آزمایشی در سال 1386 در مزرعه پژوهشی دانشکده کشاورزی دانشگاه تربیت مدرس اجرا شد. عامل اصلی در 5 سطح کودی شامل (100 درصد آلی)F1 و (25 درصد شیمیایی و 75 درصد آلی) F2 و (50 درصد شیمیایی و 50 درصد آلی) F3 و (75 درصد شیمیایی و 25 درصد آلی) F4 و (100 درصد شیمیایی) F5 و عامل فرعی در 2 سطح تلقیح شامل I1 (بذور تلقیح شده به ازتوباکتر و آزوسپریلیوم) و I0 (تلقیح نشده) با استفاده از طرح کرت های خرد شده در چارچوب بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار بررسی گردید. عملکرد دانه، قطر طبق، وزن هزار دانه، تعداد دانه در طبق اندازه گیری شد. نتایج بیانگر آن است که بیشترین تعداد دانه و وزن هزار دانه و قطر طبق و وزن در تیمار (50 درصد آلی+50 درصد شیمیایی) F3 حاصل شد. بنابراین عملکرد دانه در سیستم تلفیقی بیشتر از سیستم شیمیایی و آلی بود (F3>F4>F2>F5>F1). این امر نشان می دهد با وجود کمتر بودن نیتروژن قابل دسترس در کودهای آلی، بدلیل همزمانی آزادسازی نیتروژن این کودها با نیاز گیاه، عملکرد بهبود یافته است. بذور تلقیح شده با باکتری های ازتوباکتری و آزوسپریلیوم عملکرد و اجزای عملکرد را در مقایسه با تیمار کنترل (بدون تلقیح بذر) افزایش دادند (I1>I0). نتایج نشان می دهد که عملکرد دانه و اجزای عملکرد نتیجه بهتری در طول ترکیب کود زیستی و سیستم تلفیقی از کود دامی و شیمیایی نسبت به زمانی که به تنهایی استفاده می شود دارند. بالاترین عملکرد در تیمار 50 درصد کود دانی+ 50 درصد کود شیمیایی همراه با تلقیح بذر (F3 I1) به میزان 3988 کیلوگرم در هکتار بدست آمد.

کلیدواژه ها:

آفتابگردان ، کود دامی ، کود شیمیایی ، کود تلفیقی ، باکتری های افزاینده رشد گیاه ، عملکرد ، اجراء عملکرد