تحلیل کارکرد آوایی و نحوی واژگان در غزل پست مدرن دهه ی هشتاد

غزل پست مدرن نامی جدید است که در دهه ی هشتاد با تلاش های همه جانبه ی مهدی موسوی به ادبیات فارسی معرفی گردید. پس از ظهور نیما و رواج شعر نیمایی و ارایه ی آثار موفق در این عرصه اهل شعر و ادب شاهدند که غزل معاصر با تنوع موضوع، شکل ظاهری، قافیه هایی متفاوت، ردیف های طولانی و نوآوری های فراوانی از سوی شاعران دهه ی شصت، هفتاد و هشتاد به شکلی فعال خودنمایی می کرد. در دهه ی هشتاد، مهدی موسوی با معرفی غزل پست مدرن، برگزاری کلاس های آموزشی، تربیت شاگرد انتشار نشریه ی تخصصی پست مدرن دری دیگر به روی غزل معاصر گشود و شاگردانش او را به عنوان پدر غزل پست مدرن مورد خطاب قرار دادند. بارزترین ویژگی ای که این نوع غزل را از دیگر غزل های زبان فارسی متمایز می سازد، زبان این نوع غزل است. غزل پست مدرن به لحاظ هنجار گریزی و قاعده افزایی دچار نوعی زیاده روی شده است و تنوع واژگان غیر شعری در آن چشم گیر است. این مقاله کارکردها و نظام آوایی این نوع اشعار را تجزیه و تحلیل می کند تا این تنوع و هنجارگریزی و قاعده افزایی را نشان دهد. شاعران موردی در این پژوهش عبارتند از سید مهدی موسوی، فاطمه اختصاری، فاضل نظری، مهدی فرجی و سید احمد حسینی.

کلیدواژه ها:

کارکرد آوایی ، کارکرد نحوی ، غزل پست مدرن ، قاعده افزایی ، هنجارگریزی