اعتراض و عصیان در شعر نصرت رحمانی و محمد الماغوط

؛ ادب اعتراض در برابر ادب سازش بخشی از ادبیات است که حاوی اعتراض و عصیان شاعر یا نویسنده علیه سیاست، اجتماع یا فرهنگی است که جان او را می آزارد. در تاریخ ادبیات معاصر ما همواره شاعران، خشم خود را به شکل های متفاوتی بروز داده اند: عده ای تنها به ترسیم سیاهی و خفقان موجود پرداخته اند و خود، گرفتار نومیدی و رکود گردیده اند و عده ای نیز علاوه بر ترسیم این فضا، علیه آنچه که جامعه بدان ها تحمیل می کند، عصیان کرده اند و با کنش و کلامشان تمرد و سرکشی خود را در برابر مظاهر ستم نشان داده اند. نصرت رحمانی در ادبیات معاصر فارسی از جمله شاعرانی است که پس از مدت کوتاهی از فضاهای تغزلی و فردی شعر بیرون آمده و به شاعری اجتماعی و در عین حال عاصی و معترض بدل گردیده است. از سوی دیگر در ادبیات معاصر عرب، محمد الماغوط، شاعر سوری را می توان نمونه ی بارز شاعرانی از این دست دانست که زندگی و شعر او آیینه ی تمام نمایی از شاعری عصیان گر است که از رکود و خمودگی جامعه ی عربی به ستوه آمده و خشم و اندوهش را در اشعارش به نمایش می گذارد از جمله مظاهر اعتراض و عصیان در شعر این دو شاعر می توان به مواردی چون: عصیان علیه شعر، امید، اجتماع، سنت ها، مفهوم نمادین شب (ستم) و همچنین عصیان علیه خود اشاره نمود.

کلیدواژه ها:

ادب اعتراض ، ادب سازش ، نصرت رحمانی ، محمد الماغوط