جایگاه پلیس ویژه اطفال در پیشگیری از وقوع جرم در سیاست جنایی ایران

پلیس ویژه اطفال و نوجوانان به عنوان یکی از نهادهای اختصاصی نظام دادرسی اطفال؛ در ایران برای اولین بار در لایحه رسیدگی به جرایم اطفال و نوجوانان مصوب 1383 پیش بینی و پس از آن به صورت ضمنی در قانون برنامه پنجم توسعه مورد تاکید قرار گرفت. ولی به دلیل عدم تصویب لایحه و همچنین اجرایی نشدن قانون برنامه توسعه؛ مقنن در قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1392 در ماده 31 ایجاد پلیس مخصوص اطفال و نوجوانان را پیش بینی و سازمان پلیس را مکلف به تشکیل آن نمود. پیش بینی ساز و کارهای پیشگیرانه در رابطه با پلیس اطفال و نوجوانان محدود به اطفال بزهکار نبوده بلکه باید بر پیشگیری از بزه دیدگی اطفال و نوجوانان نیز تمرکز داشته با شد. برای نیل به این هدف لازم است پلیس ضمن نظارت فعال بر مرتکبان جرایم علیه کودک و نوجوان میزان عمل به تعهدات مرتکب در رابطه به طفل و یا نوجوانان بزه دیده را بررسی نمایند. همچنین کشف و شناسایی کودکان بی سرپرست و همچنین کودکان فاقد اوراق هویتی مشخص؛ یکی دیگر از ساز وکارهای پیشگیری از بزه دیدگی اطفال و نوجوانان محسوب میشود. همراهی با کودکان بزه دیده در فرآیند رسیدگی قضایی به منظور جلوگیری از بزه دیدگی ثانوی، ارایه توضیحات و همچنین راهنمایی طفل بزه دیده در فرایند رسیدگی و خارج نمودن طفل و نوجوان از محیط های آسیب زا از دیگر مواردی است که میتواند به عنوان روشهای پیشگیری پلیسی از بزهدیدگی اطفال و نوجوانان محسوب شود؛ بزرگترین راه پیشگیری ایجاد بستر روان شناسی – تربیتی در کشور برای رشد و تحول مطلوب کودکان و نوجوانان است؛ آموزش و پرورش باید به یاری پلیس بیاید. زیرا وقتی خسارتی در نظام آموزش و پرورش ما متوجه کودک و نوجوان می شود، پلیس باید جوابگو بشد و این در وهله اول ظلم به کودکان و بعد ظلم مضاعف به پلیس است.

کلیدواژه ها:

پلیس ویژه ، اطفال و نوجوانان ، ضابطان دادگستری ، پیشگیری از جرم