بررسی تطبیقی نرخ اشتغال و بیکاری جمعیت در استانهای مختلف کشور

در ایران، مسئلۀ اشتغال به مثابه یکی از مهمترین مسائل اقتصادی - اجتماعی تجربه می شود. یکی از زمینه های بسیارمهم رشد و توسعۀ اقتصادی، تدوین و طراحی برنامه های جدید در زمینه اشتغال است و این تحولات نیاز به تدوین سیاستهای اشتغال جمعیت دارد. مطالعۀ حاضر سعی دارد بااستفاده از اطلاعات آماری مرکز آمار ایران و پیش بینی های جمعیتی، به تدوین سیاستهای اشتغال جمعیت درایران بپردازد، از این رو، رویکردی تطبیقی - تعاملی دارد. این مطالعه، دارای دو جنبه علمی و عملی است: از یک طرف کوششی است درجهت تبیین روند نرخ اشتغال و بیکاری جمعیت فعال در استانها یکشور طی سالهای 1381-1335 به طور کلی و در پنجسال گذشته به طور اخص است از سوی دیگر، بعد از شناسایی این رونده و تهیۀ شاخصهای عمدۀ ساختار اشتغال جمعیت می توان نتایج حاصله را درارتباط با طراحی برنامه های اجتماعی، اقتصادی و جمعیتی دولت به کار گرفت مهمترین نتایج حاصله از بررسی روند اشتغال و نرخ بیکاری در سطح استانهای کشور، عبارت است از: نرخ و نوسانات بیکاری در فاصلۀ سالهای 81-1375 در استانهای کشور متفاوت است این نوساناتدر بین زنان و مردان و در مناطق شهری و روستایی استانهای کشور متفاوت به دست آمده است. نرخ مشارکت بالقوه به مراتب بالاتر از نرخ مشارکت بالفعل بوده، و وجود شکاف میان این دو، مسئله بیکاری را تأییدمی کند. به نظر می رسد که مطلوب ترین واکنش نسبت به مسئلۀ اشتغال و رفع بحران بیکاری ضرورت بخشی به همترازی استراتژی توسعه و اشتغال هدفمند بوده و سیاستهای ترکیبی را در تعامل با سیاستهای توسعه طلب می کند. چالش اشتغال مولد نیروی انسانی از عمده چالشهای آیندۀ فراروی رشد و توسعۀ کشور است و می تواند سرعت دهندۀ اصلی فرایند سیاستگذاری بهینۀ ملی اشتغال به شمار آید و انتظار می رود در آینده آهنگ منطقی اشتغال رادر کشور تجربه کنیم.