تاثیر امید درمانی گروهی بر رضایت از زندگی در مردان با ناتوانی جسمی - حرکتی

هدف پژوهش حاضر تعیین تاثیر امید درمانی گروهی بر رضایت از زندگی در مردان با ناتوانی جسمی- حرکتی بود. پژوهش به روش آزمایشی و طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه اجرا شد. جامعه ی آماری شامل تمامی مردان با ناتوانی جسمی - حرکتی تحت پوشش سازمان بهزیستی شهر کامیاران در سال 95-1394 بودند. از میان این گروه با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس تعداد 30 نفر انتخاب و به طور تصادفی در گروههای آزمایش 15 نفر و گواه 15 نفر جایگزین شدند. شرکت کنندگان گروه آزمایش مداخلهی امید درمانی را طی 8 جلسه دریافت کردند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه ی رضایت از زندگی استفاده شد. نتایج تحلیل کوواریانس، فرضیه ی پژوهش مبنی بر تاثیر امید درمانی بر رضایت از زندگی مردان با ناتوانی جسمی حرکتی را تایید کرد و نشان داد که شرکت کنندگان گروه آزمایش نسبت به شرکت کنندگان گروه گواه در پس آزمون بهطور معناداری رضایت از زندگی بیشتری داشتند. بنابراین، میتوان نتیجه گرفت که امید درمانی گروهی موجب افزایش رضایت از زندگی در مردان با ناتوانی جسمی - حرکتی شده است و روش مناسبی برای مداخلات روانی -آموزشی مربوط به مردان با ناتوانی جسمی - حرکتی محسوب میشود.

کلیدواژه ها:

امید درمانی گروهی ، رضایت از زندگی ، مردان با ناتوانی جسمی - حرکتی