تاثیر آموزش نظریه ذهن بر ارتقاء همکاری، خویشتن داری و قاطعیت کودکان پسر اوتیستیک 12-7 سال از دیدگاه مادران

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر آموزش نظریه ذهن بر ارتقاء همکاری، خویشتن داری و قاطعیت کودکان اوتیستیک 12-7 سال شهر تهران بود. روش پژوهش از نوع پژوهشهای شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل همه کودکان اوتیستیک 12-7 شهر تهران بود. نمونه شامل 12 کودک اوتیستیک بود که با نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزار پژوهشی پرسشنامه 38 سوالی نظریه ذهن و پرسشنامه مهارت های اجتماعی گرشام و الیوت ( 1990 ) بود. برای تجزیه و تحلیل داد هها، از روش های آمار توصیفی و آمار استنباطی (آزمون t مستقل و همبسته) استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد آموزش نظریه ذهن موجب ارتقاء همکاری، خویشتن داری و قاطعیت کودکان اوتیستیک نمی شود یا به عبارتی تفاوت معنی داری بین گروه کنترل و آزمایش پس از آموزش وجود ندارد (0/05نظریه ذهن موجب ارتقاء همکاری، خویشتن داری و قاطعیت کودکان پسر اوتیستیک 7-12 سال نمی شود.

کلیدواژه ها:

نظریه ذهن ، مهارت های اجتماعی ، اوتیسم