نقش دولت در مقاوم سازی و کاهش خطرپذیری ناشی از زلزله در تهران

شهر تهران به عنوان مرکز سیاسی و اقتصادی و فرهنگی ایران نقطه در کشور به اقتصاد جهانی و دروازه ورود سرزمین به فناوریهای پیشرفته جهانی و جایگاه اصلی تعامل و تبادل فرهنگ های جهانی با فرهنگ ملی و خرده فرهنگهای بومی سرزمین با یک دیگر می باشد. جمعیت مجموعه شهری تهران در کمتر از 200 سال از 15000نفر به هفت میلیون نفر در حوزه مرکزی و به 11 میلیون نفر در کل مجموعه رسیده است. وسعت تهران در کمتر از 130 سال تا حدود 190 برابر رشد رده و طبعا تعداد ساختمانهای مسکونی و غیر مسکونی آن به همین نسبت از رشد سریع و لجام گسیخته یی برخوردار بوده است. آشکار است که این سرعت رشد زمام هر نوع پایش جدی و اصولی را از کف مدیران شهری می رباید.پس تهران شهری است با ساختمانهای به شدت آسیب پذیر، از سوی دیگر شهر تهران روی 3 گسل جنبان در دامنه جنوبی البرز بنا شده و افزون بر آن تعدادی گسل ریز و درشت دیگر تمام سطح این شهر را در معرض نکانهای همیشگی قرار داده اند. به این ترتریب نگهداری تهران در برابر خطر زمین لرزه تنها یک ضرورت محلی نیست بلکه بایذد آن را جزء جدا نشدنی از استقلال و حاکمیت ملی و جزء ضروری از ساز و کار صلح و امنیت منطقه ای و جزء بسیار مهم در معادلات اقتصادی و سیاسی جهان دانست. هرچند در نیم سده گذشته تهران با ساخت و سازهای مهندسی در صنعت ساختمان آشنا شده و در 2 دهه گذشته استانداردهای ساختمان سازی و مصالح ساختمانی در کشور توسعه یافته اما تهران هم چنان در برابر زمین لرزه، ناپایدار و خطرپذیر است . چرا؟ در این گفتار کوشش شده است نقش دولت برای افزایش پایداری تهران در برابر زمین لرزه و برخی از دلیل های عمده ناکامی دولت در رسیدن به هدف بازگشایی شود.

کلیدواژه ها:

تهران ، زمین لرزه ، مقاوم سازی ، ساختمان ، قانون