سطح بندی مشارکت اجتماعی و نقش آن در پایداری محیطی سکونتگاه های روستایی (نمونه موردی: روستاهای تنگ شوهان سفلی و علیا، باقرآباد سفلی و محمدعلی خانی)

سرمایه اجتماعی نقش مهمی در توانمندسازی جوامع روستایی در ارتباط با مدیریت و پاسخ به فشارهای اقتصادی، اجتماعی ومحیطی دارد و تلاشی برای تضمین توسعه پایدار روستایی است و از طریق وجود سطوح بالای اعتماد، مشارکت، عمل و کنشمتقابل، هنجارهای مشترک رفتاری، تعهدات و التزامات و تعلقات مشترک، شبکه های رسمی و غیررسمی و کانال های موثراطلاعات به وجود میآید. وجود این سرمایه باعث استفاده از آن به وسیله افراد و گروه ها به منظور تسهیل در خدمات رسانی بهجامعه میشود که میتواند نقش مهمی در توسعه پایدار روستایی داشته باشد. لذا در این تحقیق به سطح بندی و رتبه بندیمشارکت اجتماعی در سکونتگاه های روستایی دهستان حسن آباد شهرستان اسلام آباد غرب پرداخته شده و نقش مشارکتاجتماعی بعنوان یکی از مولفه های اصلی سرمایه اجتماعی در پایداری محیطی که از ابعاد اصلی توسعه پایدار است موردبررسی قرار گرفته است. پس از جمع آوری داده ها به منظور سنجش میزان همبستگی این دو مولفه از روش اسپیرمن استفادهشده است که بیانگر رابطه معنادار میان مشارکت اجتماعی و پایداری محیطی میباشد همچنین پس از رتبه بندی و سطح بندیروستاهای مورد بررسی، نتایج بدست آمده نشان داد، در روستاهایی که سطح مشارکت اجتماعی بالایی دارند از نظر محیطینیز پایدار میباشند و روستاهایی که مشارکت اجتماعی متوسط یا ضعیف دارند نیز از نظر محیطی ناپایدار می باشند.

کلیدواژه ها:

مشارکت اجتماعی ، پایداری محیطی ، سرمایه اجتماعی ، توسعه پایدار ، دهستان حسن آباد